Is dat een stemmetje dat je bekend voorkomt? Jouw verhaal gaat, misschien net als dat van mij, en als dat van vele andere mensen over je alleen voelen met iets. Omdat er iets is dat je met niemand kunt delen. Omdat je het idee hebt dat niemand je begrijpt. Omdat je het idee hebt dat je raar bent en je de reden waarom je jezelf raar vind liever voor je jezelf houdt.
transparant zijn
Waar blijft de #mannenmetoo?
“Heeft er iemand interesse in foto’s van mijn voeten zodat ik deze zomer nog even onbezorgd op vakantie kan?” Het was een berichtje op twitter dat ik gisteren zag waardoor ik het me weer afvroeg: hoeveel mannen worden er misbruikt, misschien wel zonder dat ze er enig idee van hebben? Continue reading
Geen maskers meer
Een afspraak plannen met welke coach, hulpverlener of tantra masseur dan ook is een spannende stap om te zetten. Aan jezelf durven toegeven dat je er alleen niet uitkomt en dat je hulp nodig hebt is echt geen kleinigheidje. Hoe transparant ik, of welke andere coach zichzelf probeert te maken, het blijft niet leuk om aan jezelf toe te geven dat je niet genoeg weet of kunt om er zelf uit te komen. Een traject aangaan met iemand om je te helpen in je persoonlijke ontwikkeling vraagt erom je masker af te durven zetten en jezelf echt te laten zien. En dat vraagt om een hoop moed en lef.
Ik ben altijd op zoek naar wat ergens achter zit, of naar wat eronder zit. Een eigenschap die maakt dat ik goed ben in wat ik doe, maar die ook best wel eens lastig is. Vooral omdat ik lang heb gedacht dat het huisje-boompje-beestje idee ook mijn ideaalbeeld was. Het ideaalplaatje dat ik in mijn hoofd had en wat ik zo graag wilde bereiken om mezelf maar dat stempel van ‘succesvol’ te kunnen geven.
Koorddansen
Ik voelde me een beetje als een koorddanser die voor de eerste keer op het touw staat de afgelopen maand. Mezelf een stevige duw in de rug gegeven om het gewoon te gaan doen. Ondanks dat ik niet wist hoe en het vertrouwen soms ver te zoeken was. De keuze gemaakt om niet voor een andere part-time baan te gaan, maar de vrijgekomen tijd in mijn bedrijf te steken, zodat het nu ook de financiën kan gaan opleveren die ik nodig hebt.
Mezelf dus op dat koord geduwd, met zo’n lange stok in mijn handen om dan vervolgens te merken dat ik zulke knikkende knieën heb dat ik nog geen millimeter durf te bewegen. Maar wel omdat ik het wilde, en omdat het tijd was om die keuze te maken. Interne crisis dus, met een dikke griep tot gevolg. Die griep liet me echt geen andere mogelijkheid dan om nog meer de verbinding met mezelf aan te gaan. Dieper in mezelf af te dalen om het vertrouwen terug te vinden.
Loslaten en veiligheid
2016!!
De start van een nieuw jaar. Een tijd om vooruit te kijken en nieuwe dingen te beginnen, maar ook een gelegenheid om terug te kijken. Wat is er veel veranderd het afgelopen jaar en vooral: wat ben ik zelf veranderd en wat heb ik mogen groeien in wie ik echt ben. Ik heb in een jaar tijd zoveel mooie ontmoetingen gehad, gesprekken gevoerd, lief gehad, los gelaten en (terug) gevonden.
Vorig jaar rond deze tijd zat ik in een soort vacuum; nog niet klaar om los te laten wat ik had (een goed betaalde baan en fijne collega’s) maar tegelijkertijd zo eager om mijn talenten in te zetten en iets te willen betekenen. We zijn zo gewend om onze veiligheid en ons vertrouwen te ontlenen aan dingen; een dikke auto, groot huis, veel geld. Door te blijven zoeken naar wat ik had dacht ik mijn eigen veiligheid en de vertrouwde omgeving weer terug te krijgen. Maar het tegenovergestelde gebeurde, ik voelde me steeds onveiliger en ongemakkelijker in de situatie waar ik in zat. Langzaam begon ik me te realiseren dat ik misschien niet meer terug zou vinden wat ik had. Tegelijkertijd had ik nog geen flauw idee over hoe ik het dan anders zou willen. Ik overzag niet meer hoe ik zelf grip op de situatie kon houden en voelde me overgeleverd aan alles wat me overkwam of juist niet overkwam.
De weg naar… coachingsreizen naar Zuid Afrika.
Ik werkte bij een grote organisatie in een baan die ik leuk vond. De meeste dingen daarin vond ik leuk en gingen me redelijk makkelijk af. Andere dingen had ik meer moeite mee en vond ik ook niet leuk om te doen. Maar er knaagde ondertussen wel iets bij me; ik kwam niet echt uit de verf, ik kon veel meer, maar voelde me ondergesneeuwd tussen alle grote auto’s, grote plannen en grote budgetten. Ik kon me prima handhaven, maar werd ik er nooit echt deel van, wat ik wel graag wilde.
Ik had in die baan een keer een gesprek met een coach die aan mij de vraag stelde: hoe kan het dat jij rustig op het vliegtuig stapt naar een ver land ergens in Afrika en je het met iedereen goed kan vinden en je totaal niet wordt belemmerd door wat iemand doet, wat voor baan hij of zij heeft en je nergens bang voor bent, terwijl je hier niet tevreden bent met de manier waarop je zelf met mensen omgaat.
Waarom zou je een CV website maken als je een Linkedin profiel hebt?
Deze vraag kreeg ik gisteren van iemand op Linkedin. Hele goeie vraag!! Linkedin vind ik een prachtig middel waar ik veelvuldig gebruik van maak. Voor mij persoonlijk kon Linkedin mij als werkzoekende niet meer bieden wat ik nodig had om mezelf verder te promoten. Daarom ben ik een eigen CV website gestart: www.petrafeddema.wordpress.com. Deze site is daarvan weer een doorontwikkeling. Een aantal van de specifieke beweegredenen geef ik hier graag weer:
– Mijn directe aanleiding was dat ik wilde starten met bloggen. Om zo meer mijn kennis en ideeën onder de aandacht te brengen van mijn sociale netwerk. Bloggen kan niet direct via Linkedin. Alleen als je elders een blog schrijft kun je die gaan delen via Linkedin pulse. Wat ik je wel heel erg aanraad om te gaan doen als je dat nog niet doet!
Marketing en waarde toevoegen: leren van pretparken.
Een van de beste marketing lessen die ik ooit kreeg is die van een achtbaanbouwer in Alton Towers, een pretpark Engeland. In dat betreffende filmpje zag en hoorde ik John Wardley, destijds achtbaan designer voor een aantal grote pretparken in Engeland. Met een enorme visie, enthousiasme en een verbeeldingskracht waar ik direct in meegezogen werd, rende hij in dat filmpje rond in de bouwput waar een nieuwe achtbaan gebouwd werd. Hij legde precies uit op welk stuk wat gebeurde en hoe dat dan zou voelen. Nog steeds kijk ik dit filmpje wel eens terug, voor mij de ultieme les in waarde toevoegen en transparantie creëren (zie onderin voor de link).
Niet voor niets heb ik vrijetijdsmanagement gestudeerd: ik vind pretparken en achtbanen een ultiem voorbeeld van waardetoevoeging: de technische attractie zelf is de basis, maar de beleving van een achtbaanritje hangt toch voor een groot deel af van het concept waarin het park de hele achtbaan bouwt. Van de toegangspoortjes, de gebouwen, kleding van personeel, thematische muziek, aankleding van de wachtrij, beplanting en de omgeving, kortom: de beleving die je mensen kunt meegeven als ze voor een attractie staan te wachten of er van de buitenkant langslopen. Terwijl ze nog niet in de attractie zitten, geef je ze wel het gevoel er al echt onderdeel van te zijn en verhoog je de betrokkenheid.
Kies voor je geluk, ook als je werkzoekende bent!
Vorige week zag ik twee filmpjes voorbijkomen op facebook. Een van een vakkenvuller die een speech hield op een aandeelhoudersvergadering van Albert Heijn en daar vertelde dat hij 299 jaar zou moeten werken om net zoveel te verdienen als de baas van Albert Heijn in een jaar. Daarna zag ik een filmpje over de eigenaar van een Australisch bedrijf die besloten had om zijn salaris gelijk te trekken met dat van zijn werkgevers en iedereen een jaarsalaris bood van 70.000 euro. Mijn vraag was: wie van deze twee directeuren is het gelukkigste met wat hij doet. Nou ken ik geen van beide heren, maar van de buitenkant straalt het geluk er bij Dhr Boer (eigenaar AH) niet vanaf, terwijl de energie van het scherm droop bij de Australische directeur en zijn medewerkers…
Geld maakt niet gelukkig, maar aan de hand van bovenstaande voorbeelden zou je dus de conclusie kunnen trekken dat het delen daarvan dat wel doet. Van het hebben van veel geld wordt je volgens mij ook niet gelukkig, maar je kunt wel heel ongelukkig worden als er een moment komt waarop je het niet meer hebt. Zolang je dus nog geen financiële problemen hebt heeft het dus ook niet zoveel zin om je daar zorgen over te maken. Wat niet wegneemt dat je wel je voorzorgsmaatregelen moet nemen voor het geval het wel zover komt.
Over groeien gesproken…
Even geleden mocht ik een korte presentatie houden samen met een andere ‘werkveroveraar’ over het begrip groeien. Met een vergeet-me-nietje als metafoor hielden we, verkleed als ‘tuinvrouwen’ in laarzen, compleet met hoofddoek en hark, een korte presentatie over wat wij nodig hebben om te groeien. Als werkzoekende, maar ook als mens en professional in ons vakgebied. Vorige week had ik een kennismaking met een coach die mij vroeg hoe ik mezelf zag als boom. Een vraag die mij eerder in december ook al gesteld werd en waarvan ik erg verrast was over de uitkomst en wat dat zei over mij. Van de week bedacht ik me dat die metafoor van die boom en ook die van het vergeet-me-nietje net zo toe te passen is op organisaties.
Een boom heeft wortels, een stam, takken en bladeren en bloemen en/of vruchten. Deze elementen staat voor verschillende elementen in het functioneren van organisaties en van je eigen rol als werknemer binnen een organisatie. De wortels van een organisatie zorgen voor het fundament. Wortels reiken naar bronnen die je als organisatie en als individu nodig hebt. Die wortels zorgen er ook voor dat je overeind blijft, ook als het stormt en in de wortels bewaar je reserves voor tijden dat het moeilijker is. Heeft jouw organisatie voldoende wortels in de grond die zorgen dat je organisatie stevig staat, weet je wat je nodig hebt om te groeien en kan je met je wortels reiken naar bronnen die je nodig hebt?