2016!!

De start van een nieuw jaar. Een tijd om vooruit te kijken en nieuwe dingen te beginnen, maar ook een gelegenheid om terug te kijken. Wat is er veel veranderd het afgelopen jaar en vooral: wat ben ik zelf veranderd en wat heb ik mogen groeien in wie ik echt ben. Ik heb in een jaar tijd zoveel mooie ontmoetingen gehad, gesprekken gevoerd, lief gehad, los gelaten en (terug) gevonden.

Vorig jaar rond deze tijd zat ik in een soort vacuum; nog niet klaar om los te laten wat ik had (een goed betaalde baan en fijne collega’s) maar tegelijkertijd zo eager om mijn talenten in te zetten en iets te willen betekenen. We zijn zo gewend om onze veiligheid en ons vertrouwen te ontlenen aan dingen; een dikke auto, groot huis, veel geld. Door te blijven zoeken naar wat ik had dacht ik mijn eigen veiligheid en de vertrouwde omgeving weer terug te krijgen. Maar het tegenovergestelde gebeurde, ik voelde me steeds onveiliger en ongemakkelijker in de situatie waar ik in zat. Langzaam begon ik me te realiseren dat ik misschien niet meer terug zou vinden wat ik had. Tegelijkertijd had ik nog geen flauw idee over hoe ik het dan anders zou willen. Ik overzag niet meer hoe ik zelf grip op de situatie kon houden en voelde me overgeleverd aan alles wat me overkwam of juist niet overkwam.

Op zoek naar hulp

Kort gezegd: ik wist het niet meer. Wat ik me gelukkig wel realiseerde is dat ik er alleen niet uit zou komen. Ik ging op zoek naar hulp. Ik ontmoette via facebook een coach (Christine van der Craats voor de geïnteresseerden). Met haar deed ik tijdens een coachingswandeling een aantal mooie oefeningen die me een stuk dichter bij mezelf brachten en waardoor ik weer de kracht en het vertrouwen in mezelf voelde terugkeren. Na de wandelsessie zijn we nog even gaan zitten om te bepraten wat er duidelijk was geworden en welke vervolgacties eruit zouden volgen.

Maak het concreet

Tijdens dat uurtje ging opeens de knop om en vond ik ook het vertrouwen om echt concreet iets te gaan doen. Een ontmoeting organiseren via facebook om mijn ideeën te delen met anderen. Weliswaar ook best nog onzeker maar niet zo dat ik het niet kon overzien. Dat ontaarde in een ontmoeting met een aantal mensen die ook zoekende waren in waar zij met hun talenten en hun ambitie heen wilden binnen een spirituele context. Tijdens deze meeting en tijdens de ontmoetingen die erna nog volgde kreeg ik weer andere ideeën. Ook daarvan vond ik het vertrouwen om ermee aan de slag te gaan.

Je kunt in onze maatschappij niet zonder een aantal basisvoorzieningen. Maar dat je je zorgen toenemen naarmate je meer bezit hebt daar ben ik het wel mee eens. Met bezit kun je over het algemeen geen band opbouwen, maar soms is het zo lekker om geld uit te geven en jezelf te verwennen. Ook ik  merk bij mezelf nog vaak genoeg dat als ik een periode niet zo lekker in mijn vel zit, ik heel erg de neiging heb om van alles te willen kopen om mezelf een goed gevoel te geven. Ik merk dan ook dat dat uiteindelijk totaal niet werkt omdat er altijd iets anders onder zit. Dat aandacht en de ruimte geven is uiteindelijk altijd waar het op aankomt.

Tijd voor verdieping

Waar ik zelf achter kwam toen ik mijn baan verloor is dat ik weliswaar niet alles meer kon doen wat ik daarvoor deed, maar dat ik me tegelijkertijd ook een stuk minder zorgen hoefde te maken. Een hoop vragen waren opeens niet meer van toepassing. Mijn auto verkocht ik, met de trein reizen kost een hoop meer tijd, maar als je niet zelf rijdt hoef je niet meer op te letten, ook best wel weer eens lekker! Doordat ik niet meer alles kon doen wat ik leuk vond was ik veel meer thuis. Niet altijd even leuk, soms gewoon vreselijk confronterend, maar ik vond er uiteindelijk wel de rust en de ruimte om na te denken over wat ik nou echt wilde en wat ik nou echt belangrijk vind. En daarna de beren op de weg een voor een onderzoeken en toelaten.  Maar de angst niet meer laten bepalen wat ik wel een niet wilde gaan ervaren.

Eenzaamheid als grootste vijand

Angst is niet mijn grootste vijand, die ligt uiteindelijk in eenzaamheid. Dat heeft niets te maken met dat ik niet alleen kan zijn, integendeel, maar veel meer met acceptatie van mezelf en mijn vermogen tot zelf liefde. Op momenten dat ik gelukkig ben met mezelf heb ik niemand anders nodig en is het samenzijn met iemand een groot geschenk dat nooit tegenvalt omdat ik dan ook vrij van verwachtingen kan zijn.

Zonder eenzaamheid. Zo zou ik elke dag willen beleven, niet meer nodig hebben, maar mogen ontvangen. Dat herinnert me aan een documentaire van Sunny Bergman van een poosje geleden. Zij ging na zelf een burn out te hebben gehad op zoek naar antwoorden, onder andere in Ghana. Daar lijkt een burn out of eenzaamheid niet te bestaan. Misschien een beetje te ver gezocht, maar dat er voor beide woorden niet een synoniem bestaat in hun eigen taal vind ik wel een mooi voorbeeld. Hier kun je het programma terugkijken (waarschijnlijk maar tijdelijk beschikbaar).

 

 

Veiligheid en vertrouwen, het zit allemaal al in jezelf!

Ook vandaag mag ik mezelf steeds weer leren dat ik mezelf mag leren om vertrouwen en veiligheid te ervaren in bijna elke nieuwe ervaring. Dat ik door steeds weer mezelf, anderen en mijn situatie te accepteren zoals het op dat moment is. En dat ik daarvoor zoveel vertrouwen en veiligheid terugkrijg!

Vertrouwen en veiligheid zit dus voornamelijk in jezelf is mijn conclusie. Maar ook concludeer ik dat ik jaren bezig ben geweest om een schild om me heen op te bouwen om mezelf te beschermen omdat ik dacht dat dat nodig was. En dat ik me daarmee ook steeds verder van mezelf verwijderde en eigenlijk steeds ongelukkig werd. Heel langzaam leer ik om de schillen van de ui verder af te pellen zodat ik beter in staat ben om vanuit mijn hart te ondernemen, vriendschappen en relaties aan te gaan, te geven te ontvangen en te verbinden!

De beren op de weg zullen er altijd zijn en die mogen er ook zijn. Maar als ik ergens angst voor voel, of me ergens ongemakkelijk bij voel weet ik dat er voor mij nog ruimte ligt om te groeien en te leren. En dat vind ik dan weer een mooie uitdaging voor het komende jaar!