Nooit meer jaloers zijn
Nooit meer het gevoel hebben dat wat jij wil niet kan
Nooit meer het gevoel hebben dat je teveel bent
Nooit meer het gevoel hebben dat je teveel vraagt
Nooit meer de behoefte hebben aan vreemdgaan
Nooit meer niet genoeg hebben aan je eigen partner(s)
Nooit meer iets geheim moeten houden
Zou iedereen er één hebben? Ik vind het een troostrijke gedachte om daar ‘ja’ op te zeggen. Om te denken dat iedereen iets heeft waar je ultiem blij van wordt. Ik wordt echt ultiem blij van verhalen van anderen. Ik zou niet zonder kunnen. En ik ben heel blij dat ik de keuze heb kunnen maken om daar de rest van mijn leven iets mee te gaan doen.
De afgelopen weken heb ik een aantal gesprekken gevoerd met mensen die reageerden op mijn voetenfetish blog van een aantal jaar geleden. Niemand zal mijn verhalen fetish aanrekenen als iets engs of anders dan anders. Terwijl ik daarin wel om volledige openheid vraag en dat eigenlijk best iets heel engs is en anders dan dat veel mensen gewend zijn.
Zwaarden. Ik heb ze al meer dan tien jaar in huis. Prachtig uitgestald op de kast in mijn woonkamer. En in eens had ik zin om daar wat mee te gaan spelen, al een paar dagen heb ik af en toe dat zwaard in mijn handen. Zwaar, krachtig en oud in alle tradities die er aan dat symbool verbonden zijn. Mooi om zo’n symbool van kracht en vertrouwen in mijn handen te hebben en te ervaren dat het me sterker maakt, dat het me dichter bij mezelf brengt, me nog meer uitnodigt om alleen maar “JA” te zeggen tegen de liefde en het me meer in verbinding brengt met mijn eigen vrouwelijke bewegelijkheid.
De aanleiding dat zwaard te pakken was een oefening die ik vorige week deed met mezelf. Ik had behoefte om ‘even’ te voelen hoe het zat met mijn gehechtheid aan mijn beide liefdes. Dat ‘even’ is een resultaat van mijn eigen jarenlange ontwikkeling, waardoor ik heel snel in staat ben om mijn gevoel te vertalen in een concrete betekenis. Ik zag de zeven chakra’s voor me als zeven punten waarop er een gehechtheid en dus een gebrek aan stroming tussen hen en mij zou kunnen zijn voelde hoe ik met een denkbeeldig zwaard moeiteloos door die zeven punten heen gleed. Het deed me beseffen dat de gehechtheid volledig verdwenen is.
Op de laatste dag van mijn eerste reis door Zuid Afrika in 2006 kreeg ik van de gids de vraag waarom ik niet wilde blijven. Ik voelde de roep zelf ook zo duidelijk. Wilde eigenlijk niet terug naar Nederland, ik wilde me blijven voelen zoals ik me daar voelde: zittend aan een kampvuur na een prachtige dag, ontdaan van alles wat ik niet nodig had was ik in staat om volledig vanuit mezelf zo makkelijk de verbinding aan te gaan met anderen, te zien wie ze echt zijn, vragen te stellen die ik nooit durfde te stellen en me over te geven aan wat er kon ontstaan. Iets dat ik zo lang zo eng vond, bleek me net zo makkelijk af te gaan als ademhalen.
In jouw manier van contact maken met de ander ligt jouw kracht en je talent. En hoe opener je daarin kunt zijn, hoe meer jij jouw talent kunt leven. Je bent zo mooi en zo krachtig als je doet waar je goed in bent, en je hebt zoveel te geven, juist met alles dat er in je rugzakje zit. Je bent er al zover mee gekomen en je hebt al zoveel achter je gelaten. Geloof in jezelf. Juist als je het ook zo eng vind om jezelf kwetsbaar op te stellen. Juist omdat je het zo eng vind is het ook je grootste talent.
Het kan een ontslag zijn, een burn-out, overspannen worden, je baan verliezen of het verlies van iemand die je dierbaar is waardoor er bewust of onbewust iets verandert. Iets waardoor je niet meer lijkt te passen in de negen tot vijf baan waarin je het altijd redelijk naar je zin gehad hebt. Hoe hard je ook solliciteert, hoeveel gesprekken je ook voert en jezelf onder de aandacht probeert te brengen, je komt er gewoon niet meer tussen. Ik snapte er niets van toen ik daar zelf in zat. Ik had zoveel ideeën en zoveel plannen over werk anders kon, makkelijker kon, met meer plezier en meer succes kon. Waarom leek het alsof niemand daarnaar wilde luisteren? Ik vond het echt enorm frustrerend.
Continue reading
Mijn onderwerp, ik kan er wel uren over vertellen. Zowel over de frustratie van niet kunnen doen waar je talent ligt als over hoe enorm ik erdoor ben gegroeid als professional door dat wel te doen. En waarom vertrouwen daar zo essentieel in is. Doen waar je goed in bent doe je omdat je ergens iets voelt over: dit is wat ik moet doen, niet omdat het van iemand anders moet. En als je het dan aan het doen bent, dan voelt het net zo leuk en makkelijk als spelen in een speeltuin en voel je opeens het vertrouwen om ook van die allerhoogte glijbaan af te durven.
Maar wat als je dat nou nog niet hebt? Wat als je geen idee hebt over of jij doet wat je leuk vind? Of er nog iets leukers bestaat dan datgene doen wat je nu doet. Zelf kwam ik er pas achter wat ik echt leuk vond toen ik geen baan meer had. Ik had opeens alle tijd om over die vraag na te denken en op een dag voelde dat ik er niet alleen over na wilde denken, maar dat ik er ook iets mee wilde gaan doen. Dat ik genoeg vertrouwen had gevonden in mezelf om ook de eerste concrete stappen in zetten.
Vanochtend zag ik een post van vijf jaar geleden voorbijkomen op mijn facebook. Die post ging over solliciteren wat ik toen nog regelmatig deed omdat ik in de WW zat. En solliciteren is iets waar ik me eigenlijk nooit echt comfortabel bij gevoeld heb. Ben blij dat dat het niet meer nodig is. Ik heb er veel van geleerd, maar heb er nog steeds een hekel aan. En daar is voor mij een heel duidelijk aanwijsbare reden voor.
Het heeft voornamelijk te maken met een ontbrekend gevoel van gelijkwaardigheid. Solliciteren op de ‘oude’ manier voelde voor mij zo als moeten voldoen aan iets wat ik nooit helemaal waar kon maken. Iemand anders heeft iets bepaald en nu is het aan jou om te bewijzen dat je daaraan kunt voldoen. En dat dat is teruggebracht tot een lijstje met taken, waarvan er altijd 30% is waarvan ik weet dat ik er niet in uitblink. En dan toch maar weer het gesprek aangaan en creatief zijn om te bewijzen dat je ook die overige 30% je wel eigen maakt. Ik werd er altijd onzeker van, als ik dan eenmaal zover was dat het tot een gesprek kwam. Ik wil niet voldoen aan een lijstje, ik wil het gesprek aangaan en kijken waar we samen kunnen uitkomen.
21 jaar… dat de tijd die ik ervoor nodig had om te leren wat ik van jou te leren had. Jouw levenslange zoektocht is mijn vraagstuk geworden. En wat ik nu als ondernemer aan het neerzetten ben, dat heb ik aan jouw zoektocht te danken. Je bent niet meer hier. En dat heeft zo moeten zijn. Je bent lang weg geweest en ik heb je lang weg gestopt. Niet meer.
Jouw begrafenis en de laatste weken dat je ziek was, waren de eerste ervaringen die ik beleefde waarop ik echt de verbinding voelde tussen mensen. Voorbij de vraagtekens en het niet durven uitspreken zag ik bijzondere verbindingen ontstaan, waarin dingen wel werden gezegd en er kleine wondertjes gebeurde.
De laatste weken dat je er nog was waren zo helend voor iedereen die bij je was. Doordat je wist dat je tijd beperkt was durfde je de deur naar je hart op een kiertje te zetten. Ik ben zo dankbaar dat ik daarbij ben geweest en dat ik daardoor de kans heb gehad iets tegen je zeggen wat ik eerder nooit kon en durfde: papa ik hou van je.
Een momentopname van onlangs: ik heb een gesprek met een prachtige, talentvolle vrouw afgerond. In dit gesprek komt naar boven dat ze heel graag iets voor kinderen wil gaan doen omdat ze vroeger als kind de mogelijkheid niet had om te uiten waar ze echt mee zat. Door anderen te leren wat ze zelf heeft gemist kan ze van haar eigen zoektocht haar geschenk aan de wereld maken. Zo is haar valkuil de sleutel tot haar geluk en haar succes. Het zijn van die momenten dat ik echt kippenvel krijg over dat ik dit mag doen. Dat ik mensen mag helpen ontdekken wat ze zichzelf en de wereld te leren hebben. De diepste motivatie van mensen naar boven halen zodat ze een heel duidelijk beeld krijgen van wat hen te doen staat in dit leven. Als iemand zich durft te openen lukt het altijd.