Vanochtend zag ik een post van vijf jaar geleden voorbijkomen op mijn facebook. Die post ging over solliciteren wat ik toen nog regelmatig deed omdat ik in de WW zat. En solliciteren is iets waar ik me eigenlijk nooit echt comfortabel bij gevoeld heb. Ben blij dat dat het niet meer nodig is. Ik heb er veel van geleerd, maar heb er nog steeds een hekel aan. En daar is voor mij een heel duidelijk aanwijsbare reden voor.

Het heeft voornamelijk te maken met een ontbrekend gevoel van gelijkwaardigheid. Solliciteren op de ‘oude’ manier voelde voor mij zo als moeten voldoen aan iets wat ik nooit helemaal waar kon maken. Iemand anders heeft iets bepaald en nu is het aan jou om te bewijzen dat je daaraan kunt voldoen. En dat dat is teruggebracht tot een lijstje met taken, waarvan er altijd 30% is waarvan ik weet dat ik er niet in uitblink. En dan toch maar weer het gesprek aangaan en creatief zijn om te bewijzen dat je ook die overige 30% je wel eigen maakt. Ik werd er altijd onzeker van, als ik dan eenmaal zover was dat het tot een gesprek kwam. Ik wil niet voldoen aan een lijstje, ik wil het gesprek aangaan en kijken waar we samen kunnen uitkomen.

Toen ik om die reden begon met schrijven, om mezelf op een andere manier te profileren, verdween dat gevoel van ongelijkwaardigheid. Voor mij was het dé manier om mezelf echt serieus te gaan nemen. Om tegen mezelf te zeggen: je hebt meer dan genoeg kennis en kunde in huis om te gaan doen waar je echt goed in bent. Er zijn mensen die ik met mijn kennis en kunde kan gaan helpen, al is het maar met een klein stapje. Schrijvend kan ik de kleine en grote successen delen, laten zien waar ik goed in ben, maar kan ik ook de moeilijke momenten omzetten in iets om van te leren en kan ik mezelf oefenen in mijn kwetsbare kant laten zien. Om zo mezelf naast degene te plaatsen die mijn blogs leest, om ook daar weer de gelijkwaardigheid in te vinden. Beginnen met schrijven was beginnen met mezelf bloot te geven, op de letterlijke manier.

De figuurlijke manier van mezelf bloot geven doe ik met het geven van tantra massages. Doordat ik daarbij zelf geen kleding aan heb, geef ik aan dat ik niets te verbergen heb en geef ik mensen vertrouwen. Dan ontstaat er altijd een verbinding. Dat lijkt misschien te gaan over de verbinding tussen mij en degene die er op dat moment is, maar het gaat om de verbinding die iemand daardoor met zichzelf weet te maken. De verbinding met wie je echt bent, met je talent, je drive en je passie. Van tevoren weet ik nooit hoe en op welke manier, maar het ontstaat elke keer weer.  En vanuit dat vertrouwen dat ontstaat volgen zo vaak het gesprek over wat mensen echt bezig houdt. Welke pijnen, angsten, dromen en verlangens iemand bij zich draagt en wat iemand daarover wil delen. Zo komen we uiteindelijk altijd tot de kern van wat echt belangrijk is.

Want daar, in onze kern, in wat we echt zijn, daar zijn we allemaal gelijkwaardig.  Daar zijn we allemaal op zoek naar geluk. soms in onszelf, in anderen of in materiele zaken. Het is allemaal goed.  Geluk is geen bestemming, geluk is een weg, een reis en die maken we allemaal. En op die weg maken we allemaal dingen mee die ons vormen tot wie we zijn. Dat zijn mooie dingen, maar daar hoort ook pijn en verdriet bij. Het is aan jou of je die ervaringen wil gebruiken en wilt omvormen tot de stapstenen van jouw eigen pad, zodat je er een route ontstaat waarop je anderen kunt uitnodigen om met je mee te lopen en te leren van elkaar.