Ik vind honden heerlijk, zolang ze maar van iemand anders zijn. Ben meer een kattenmens, omdat je van katten nooit precies kunt begrijpen waarom ze bepaalde dingen doen. En daar hou ik van, van een ander levend wezen dat je voor een raadsel stelt. Er is echter een uitzondering en dat zijn Deense Doggen. Mijn moeder heeft me ooit een verhaal vertelt hoe ik als peuter me urenlang heb vermaakt met een Deense Dog van mensen die op dezelfde plek op vakantie waren als ik. Ik weet er niets meer van, maar kennelijk heeft het wel indruk gemaakt. En misschien ook wel omdat Deense doggen als ze beginnen te groeien, last kunnen hebben van groeipijnen. Een onderwerp waar ik de afgelopen drie jaar mijn website aardig mee heb volgeschreven.
Een aantal jaar geleden had ik opnieuw iets met een deense dog. Ik zag op straat een jongetje lopen, met een Deense Dog ernaast. De hond drie keer groter dan dat kleine jongetje met ‘zijn’ hond aan de riem en het raakte iets in mij. Iets van een enorm vertrouwen tussen die enorme hond en dat kleine jongetje. Een soort onuitgesproken code, waar ik een enorme verbinding in zag en waarin ze naar elkaar leken uit te spreken; als ik voor dit moment voor jou kies, kies jij dan ook voor mij? Ze hadden het niet over wat er gisteren gebeurt is, of wat er morgen allemaal zou kunnen gebeuren. Samen waren ze volledig bij wat er nu is.
Hetzelfde ervaar ik in de relaties waar ik nu inzit. Er is nooit sprake geweest van verliefdheid, niet van een verlangen naar iets wat er nog niet is, en toch voel ik me zo enorm verbonden met hen alle drie. We leren zo enorm veel van elkaar, door niets voor elkaar te verzwijgen of achter te houden. We sparen elkaar niet en dat hoeft ook niet. Omdat ik met allemaal voel dat wat we naar elkaar uitspreken niet is om de ander te kwetsen, maar om de ander in te laten zien dat er ergens nog ruimte is om te groeien.
En ja, groeien doet af en toe behoorlijk zeer. Soms uit dat zich in tranen, en soms gaat het ergens in mijn lijf zitten. Maar het mag er zijn en ik wil en ga me er niet meer tegen verzetten. Het er lekker laten zijn. Ook als ik moe ben kan ik nog steeds doen wat ik wil doen, alleen een stukje langzamer. Als ik me verdrietig voel, ook dan kan ik nog steeds doen wat ik het liefste doe. Verbinding maken gaat niet alleen over de momenten dat het leuk is, ik merk elke keer weer dat juist als ik niet goed in mijn vel zit, dat dan een massage geven het beste is wat ik kan doen.
Omdat het uiteindelijk niet gaat om de liefde die je krijgt, maar om de liefde die je weggeeft. In mijn manier vinden waarop ik dat elke dag weer kan doen. Omdat het gaat om het vertrouwen dat ik ervoor terug krijg. Vertrouwen in mezelf, in wat ik doe, in mijn eigen kunnen, in de mensen die ik om me heen heb en in wat voor mij nog steeds de belangrijkste is: vertrouwen vinden in geduld hebben. Net zoals die grote hond zich aanpaste aan het tempo van dat kleine jongetje wil ik me elke dag weer overgeven aan het tempo van de liefde, want dat is het enige ritme dat klopt.
