Soms is het zo duidelijk. Heeft iemand een verhaal waarvan we allemaal weten dat het een trauma is. Dat iemand iets is aangedaan wat door onze maatschappij niet wordt geaccepteerd. Dat er iets is gebeurd dat niet had mogen gebeuren. Vaak zijn dat duidelijk aanwijsbare momenten waarvan we allemaal onmiddellijk begrijpen wat dat met iemand doet en hoe dat iemand voor het leven kan tekenen. Gebeurtenissen die we als maatschappij als ‘strafbaar’ zouden kunnen bestempelen, hoeveel iemand als dader zelf ook heeft meegemaakt. Heftige gebeurtenissen waardoor mensen muren om zich optrekken om zichzelf te beschermen tegen de mogelijkheid dat dat nog een keer kan gebeuren.

Maar nog veel vaker is dat niet zo. Zoveel van de mensen die ik spreek dragen trauma’s mee juist van dingen die er niet waren en die ontbraken.  Overgenomen van de mensen om je heen die je dierbaar zijn en je die vertrouwd. Die dichtbij je staan en die altijd het beste voor je willen. Niet duidelijk aanwijsbaar als moment in iemands leven. En toch diepe sporen nalatend die je voor de rest van je leven tekenen. Die je gedrag gaan bepalen, die, omdat je er zo vertrouwd mee bent en ze hebt geleerd van de mensen in je directe omgeving, je waarheid gaan bepalen. Continue reading →