Nooit meer jaloers zijn
Nooit meer het gevoel hebben dat wat jij wil niet kan
Nooit meer het gevoel hebben dat je teveel bent
Nooit meer het gevoel hebben dat je teveel vraagt
Nooit meer de behoefte hebben aan vreemdgaan
Nooit meer niet genoeg hebben aan je eigen partner(s)
Nooit meer iets geheim moeten houden
Het makkelijke antwoord op die vraag is dat je gevoelens altijd uit op de manier waarop ze op een gegeven moment vanzelf naar buiten komen. Gevoelens vinden altijd hun eigen vorm. Het ingewikkelde antwoord is dat het soms best lang kan duren voordat dat gebeurd en dat je er eigenlijk niets aan kunt doen om dat proces te versnellen. En dat dat niet weten voor mij vaak genoeg als de allerergste paniek denkbaar heeft gevoeld.
Ik las gisteren een stukje over een bejaarde dame, besmet met corona, die op haar 91 weggelopen was uit het verzorgingstehuis en ergens onder een grote struik was gaan liggen. Ze was de opsluiting beu. Daar is ze gevonden en ze is teruggebracht naar het verzorgingstehuis waar ze alsnog is overleden. Als de dood zo dichtbij is vind ik het zo logisch dat je dan kiest voor de vrijheid. Dat je je laatste uren wilt doorbrengen in vrijheid, dat je wind wil voelen en dat je de vogels wilt horen fluiten.
Soms is het zo duidelijk. Heeft iemand een verhaal waarvan we allemaal weten dat het een trauma is. Dat iemand iets is aangedaan wat door onze maatschappij niet wordt geaccepteerd. Dat er iets is gebeurd dat niet had mogen gebeuren. Vaak zijn dat duidelijk aanwijsbare momenten waarvan we allemaal onmiddellijk begrijpen wat dat met iemand doet en hoe dat iemand voor het leven kan tekenen. Gebeurtenissen die we als maatschappij als ‘strafbaar’ zouden kunnen bestempelen, hoeveel iemand als dader zelf ook heeft meegemaakt. Heftige gebeurtenissen waardoor mensen muren om zich optrekken om zichzelf te beschermen tegen de mogelijkheid dat dat nog een keer kan gebeuren.
Maar nog veel vaker is dat niet zo. Zoveel van de mensen die ik spreek dragen trauma’s mee juist van dingen die er niet waren en die ontbraken. Overgenomen van de mensen om je heen die je dierbaar zijn en je die vertrouwd. Die dichtbij je staan en die altijd het beste voor je willen. Niet duidelijk aanwijsbaar als moment in iemands leven. En toch diepe sporen nalatend die je voor de rest van je leven tekenen. Die je gedrag gaan bepalen, die, omdat je er zo vertrouwd mee bent en ze hebt geleerd van de mensen in je directe omgeving, je waarheid gaan bepalen. Continue reading
In jouw manier van contact maken met de ander ligt jouw kracht en je talent. En hoe opener je daarin kunt zijn, hoe meer jij jouw talent kunt leven. Je bent zo mooi en zo krachtig als je doet waar je goed in bent, en je hebt zoveel te geven, juist met alles dat er in je rugzakje zit. Je bent er al zover mee gekomen en je hebt al zoveel achter je gelaten. Geloof in jezelf. Juist als je het ook zo eng vind om jezelf kwetsbaar op te stellen. Juist omdat je het zo eng vind is het ook je grootste talent.
Vorige week schreef ik op facebook een berichtje over overvloed. Over hoe het er soms wel is en soms niet. Een berichtje waarin ik feedback vroeg over mijn website en ik in ruil daarvoor iets voor iemand anders wilde doen. En op dat berichtje gaf iemand de rake opmerking: waarom geef je gelijk weer zoveel weg? Dat raakte behoorlijk en is blijven hangen. Heb er de afgelopen dagen verder mee rondgelopen. Vanochtend tijdens een telefoongesprek kwam het nog een keer ter sprake: dat ik misschien wel moeite hebt met echt overvloed ontvangen.
Het kan een ontslag zijn, een burn-out, overspannen worden, je baan verliezen of het verlies van iemand die je dierbaar is waardoor er bewust of onbewust iets verandert. Iets waardoor je niet meer lijkt te passen in de negen tot vijf baan waarin je het altijd redelijk naar je zin gehad hebt. Hoe hard je ook solliciteert, hoeveel gesprekken je ook voert en jezelf onder de aandacht probeert te brengen, je komt er gewoon niet meer tussen. Ik snapte er niets van toen ik daar zelf in zat. Ik had zoveel ideeën en zoveel plannen over werk anders kon, makkelijker kon, met meer plezier en meer succes kon. Waarom leek het alsof niemand daarnaar wilde luisteren? Ik vond het echt enorm frustrerend.
Continue reading
Schrijven doe ik graag. En ik vind het leuk om met woorden te spelen. Ook taalgebruik is een manier van bewustwording en kan een hulpmiddel zijn om meer geluk, meer openheid en meer eerlijkheid in je leven te creëren. Niet voor niets help ik mensen met die blog starten over wat je echt wil. Het is zo’n prachtige vorm om jezelf te trainen in de vraag: wat wil ik overbrengen? Woorden zijn een prachtige spiegel: hoe vaak zeg jij onbewust iets waar je jezelf klein mee houdt, waarmee je eigenlijk tegen jezelf zegt: je bent niet goed genoeg. En hoe vaak wil jij eigenlijk weleens een vraag stellen, maar doe je dat niet omdat je denkt dat mensen je toch maar raar vinden? In deze blog wil ik een aantal van die onszelf aangeleerde ‘gewoontes’ benoemen.
In het werkveld waar ik me in begeef heb ik te maken met vragen rond intimiteit en jezelf durven zijn. En daardoor wordt ik soms gebeld met mensen die bijzondere vragen hebben. Zo werd ik onlangs benaderd door iemand met een enorme fetish met de vraag of ik mee wilde werken om zijn ultieme droom een keer te beleven. Ik zou het iemand graag die ervaring gunnen, maar voor mezelf ga ik dan een grens over die ik niet over wil. Hoe niet-sex relelateerd die vraag voor mij ook kan zijn, voor de ander is dat het wel en daar trek ik voor mezelf een streep. Toch vind ik het elke keer wel weer heel bijzonder als iemand open durft te zijn over zijn of haar verlangen, ook als dat in een afwijkende vorm is. Ik schrik niet zo snel meer ergens van en vind het eerder boeiend hoe iemand zich heeft ontwikkeld of waar zoiets vandaan komt dan dat het me afschrikt.
Vanochtend zag ik een post van vijf jaar geleden voorbijkomen op mijn facebook. Die post ging over solliciteren wat ik toen nog regelmatig deed omdat ik in de WW zat. En solliciteren is iets waar ik me eigenlijk nooit echt comfortabel bij gevoeld heb. Ben blij dat dat het niet meer nodig is. Ik heb er veel van geleerd, maar heb er nog steeds een hekel aan. En daar is voor mij een heel duidelijk aanwijsbare reden voor.
Het heeft voornamelijk te maken met een ontbrekend gevoel van gelijkwaardigheid. Solliciteren op de ‘oude’ manier voelde voor mij zo als moeten voldoen aan iets wat ik nooit helemaal waar kon maken. Iemand anders heeft iets bepaald en nu is het aan jou om te bewijzen dat je daaraan kunt voldoen. En dat dat is teruggebracht tot een lijstje met taken, waarvan er altijd 30% is waarvan ik weet dat ik er niet in uitblink. En dan toch maar weer het gesprek aangaan en creatief zijn om te bewijzen dat je ook die overige 30% je wel eigen maakt. Ik werd er altijd onzeker van, als ik dan eenmaal zover was dat het tot een gesprek kwam. Ik wil niet voldoen aan een lijstje, ik wil het gesprek aangaan en kijken waar we samen kunnen uitkomen.