Het makkelijke antwoord op die vraag is dat je gevoelens altijd uit op de manier waarop ze op een gegeven moment vanzelf naar buiten komen. Gevoelens vinden altijd hun eigen vorm. Het ingewikkelde antwoord is dat het soms best lang kan duren voordat dat gebeurd en dat je er eigenlijk niets aan kunt doen om dat proces te versnellen. En dat dat niet weten voor mij vaak genoeg als de allerergste paniek denkbaar heeft gevoeld.

Ik kan zelf echt dagen met iets rondlopen. Dan voel ik aan alles in mijn lijf dat er iets niet klopt. En het kan me enorm frustreren of angstig maken als ik dat dan niet onder woorden kan brengen, als ik niet kan zien hoe ik in elkaar zit. Die frustratie uit zich bij mij in een groot gevoel van machteloosheid en angst waardoor ik letterlijk gevangen zit in mijn eigen gedachten en ik niet kan bedenken hoe ik mezelf eruit kan bevrijden, terwijl dat het enige is wat ik op dat moment wil. Gevangen zitten voelt vreselijk. En toch is volledig met dat gevoel kunnen zijn en het volledig toelaten en omarmen de enige manier om die angst te laten verdwijnen en het te transformeren tot iets bruikbaars.

Je gevoelens kunnen uiten is in mijn ervaring ook altijd gelijk de oplossing ervan. Elke vorm van boosheid, angst of frustratie heeft namelijk ook een positieve kant. Het is het resultaat van talent waar je niks mee kunt. Het is energie die gevangen zit en die omgevormd wil worden tot iets anders. Hoe is niet te sturen. Omdat het de energie zelf is die je laat zien welke kracht eronder verscholen gaat. Het enige wat je kunt doen is jezelf elke keer weer uitnodigen om ermee te zijn, het aan te kijken en om nieuwsgierig te zijn naar wat eronder zit.

De vraag hoe uit je je gevoelens is dus best een grote vraag om aan jezelf te stellen. Omdat je daarmee eigenlijk aan jezelf vraagt hoe je iets negatiefs kunt omzetten in iets positiefs. Het antwoord op de vraag ‘hoe’ is ‘ja’ is een zin die iemand ooit tegen mij zij. En het antwoord op de vraag hoe je je gevoelens uit is in mijn ogen iets wat te maken heeft met jezelf er toestemming voor geven om van iets dat jij als negatief ervaart iets positiefs te kunnen maken.

Wat je bent, hoe je bent en wat jouw talent is heeft altijd twee kanten. Niks is altijd alleen maar negatief. Om je een voorbeeld te geven: mijn ongeduld is mijn zwakke plek. Terwijl het tegelijkertijd mijn kracht is om zo vaak te hebben gedacht dat dit echt de laatste hobbel is die ik nog over moest voordat het makkelijker zou worden. Zonder die overtuiging weet ik zeker dat ik niet zou hebben gekund wat ik heb gedaan. Daarmee ben ik niet altijd trots op de dingen die ik gedaan heb, maar ik kan er wel met heel veel liefde naar kijken.

Een ander belangrijk voorbeeld voor mij is dat ik graag serieus genomen worden in wat ik doe. Dat is een enorm diep verlangen waarvoor ik zelf een veranderingsproces te doorlopen heb. Om serieus genomen te worden heb ik mezelf heel vaak een volwassen houding aangemeten. Een modus die veel te maken heeft met controle hebben en alles (moeten) weten. Een modus waarin mijn speelsheid en mijn kind zijn veel te weinig ruimte hebben gekregen. Iets waardoor ik in starheid terecht kwam, me niet vrij kon bewegen, niet veilig kon zijn voor een ander en waardoor ik dus niet serieus genomen werd. Het is heel fijn om dat van mezelf te kunnen zien nu. En het geeft ruimte om het anders te kunnen gaan doen.

Als je moeite hebt met je gevoelens uiten dan heeft dat ook een positieve kant. Je mond kunnen houden vind ik persoonlijk een prachtige eigenschap. Iets waarmee ik zelf zeker de laatste paar jaar best veel moeite heb gehad. En ik vind het een mooie eigenschap omdat je daarmee jezelf alle tijd en gelegenheid hebt om te observeren. Daarmee ben je iemand die misschien juist heel veel ziet, iemand die kan zien wat er leeft in mensen. En daarmee ben je misschien wel iemand die, als je iets zegt of doet, dat ook altijd klopt, het recht uit je hart komt en je er volledig achter staat. En das een talent waar je, denk ik, echt best heel trots op mag zijn.