Het is goed dat er zoiets bestaat als #metoo. En het is heel goed dat er meer gepraat wordt over misbruik en over wat er in ons leven voor heeft gezorgd dat we op zijn gaan houden om anderen echt dichtbij te laten komen. Ik juig alle aandacht voor misbruik volledig toe, maar maar ik zie er ook de andere kant van.
Misschien ben ik gekleurd daarin, maar waar ik weleens moeite mee heb is met het vele wijzen naar de ander. Met het volledig de schuld bij de ander leggen van wat jou is overkomen. Je was er toch zelf bij en je had toch zelf op dat moment ook kunnen zeggen dat je niet fijn vond wat er gebeurde. Dat je daar niet toe in staat was is niet iets om je voor te schamen. Het vermogen om onze grenzen te voelen en aan te geven is een vaardigheid die we als mensheid behoorlijk verloren lijken te zijn. Iets waardoor de meeste mannen heel voorzichtig zijn geworden, bang om ons pijn te doen en wat daar dan de gevolgen van zijn. Logisch als ik zie hoe sommige vrouwen (hun) mannen in woorden soms lijken te misbruiken.
Vrouwen hebben in mijn ogen vaak veel meer controle gekregen als het gaat over het onderwerp veiligheid en zijn daarin vaak te mannelijk geworden. Mannen die traditioneel gezien voor veiligheid zorgden en vrouwen die in ruil voor die veiligheid zorgen voor het doorgeven van de mannelijke genen is een balans die ons als man en vrouw lang bij elkaar heeft gehouden. Die balans is, onder andere door de komst van anticonceptie en vele andere culturele ontwikkelingen behoorlijk verschoven. De man van nu lijkt zijn rol te zijn verloren. Vrouwen van vandaag kunnen alles, of in ieder geval laten we het erop lijken alsof dat zo is. Wij vrouwen lijken mannen niet nodig te hebben.
Ik wil graag een pleidooi houden voor het omgekeerde. Dat we jullie juist enorm nodig hebben. Zeker nu, in deze tijd, in deze maand, met wat er nu gebeurd als het om veiligheid gaat. De balans mag terug. Daar is verandering voor nodig. En in die verandering is een belangrijke plek gereserveerd voor alle dromen en ideeën die (misschien soms heel diep begraven) in het hart van elke man wonen.
En ja, vrouwen hebben misschien een behoorlijk streepje voor als het gaat om persoonlijke groei. Wij doen niks anders dan praten. Waar jullie als man juist je mond hadden te houden toen jullie nog op herten jaagde, hadden wij het juist nodig om te overleggen wie wat deed om te zorgen dat het vuur aan was als jullie van de jacht terugkwamen. Daarnaast zijn wij ook nog eens meer gewend aan verandering; onze cyclus laat ons grofweg 40 jaar van ons leven elke maand een beetje doodgaan. Ik geloof echt in de kracht van mannen om te kunnen veranderen. En misschien is het tijd voor mannen om aan vrouwen te erkennen dat jullie daarin nog best iets van ons kunnen leren.
Ik wil namelijk geen man die constant op eieren moet lopen naast me. Ik wil geraakt worden als vrouw. Ik wil mezelf leren kennen. Ik wil weten wie ik ben, wat mijn talent is en hoe ik dienstbaar kan zijn aan de verandering waar onze wereld vandaag de dag om vraagt. Ik wil weten waar mijn energie nog niet stroomt. Wat ik daarvoor nodig heb is een spiegel. Een spiegel die me voorgehouden wordt door iemand die mag raken op plekken waar niemand anders me kan raken. Hoe goed een coach, een psycholoog of mijn beste vriendin me ook kent. Niemand anders kan me zo diep raken, niemand anders mag zoveel van me zien en niemand anders mag zoveel van me vragen als degenen die ’s nachts naast me slapen.
Die controle die wij als vrouw hebben over ons eigen lichaam is iets wat we op twee manieren kunnen gebruiken. Je kunt de muur omhoog houden. Je kunt je niet laten raken. Je kunt zijn vraag om de liefde met je te bedrijven blijven afwijzen; in de hoop of in de overtuiging dat hij toch nooit bij je weggaat. Of je kunt die muur laten zakken. Je kunt jezelf de vraag stellen hoe bang je eigenlijk bent om je echt te laten raken. En je kunt jezelf de vraag stellen wat je van jouw partner nodig hebt om dat te kunnen doen. Het is in mijn ogen het grootste geschenk wat je als vrouw aan een man kan geven.
Ik heb zelf ooit de beslissing genomen dat er voor mij persoonlijk niet zoiets bestaat als ongewenste intimiteit. Degenen die naast mij mogen slapen zijn degenen die ik tot in het diepste van hun zijn vertrouw. En elke vraag van hun kant om intimiteit is voor mij altijd een vraag om liefde. Als ik dat niet zo ervaar dan is het altijd mijn hoofd die dat bedenkt en ervoor zorgt dat ik niet kan ontvangen. Waarom zou ik dan ooit nee tegen zeggen tegen een vraag die me juist weer helpt ook zelf steeds meer liefde te worden?
Hem de ruimte geven kun je als vrouw doen door hem de heilige ruimte van je eigen vrouwelijkheid te geven. Waarbij het tegenovergestelde net zo waar is; als hij vraagt om de ruimte om zijn eigen ding te doen, kun je die hem dan ook geven? Ben je dan in staat om naar jezelf te kijken en te voelen dat jij voor jezelf kunt zorgen als hij er niet is? Kun je het belangrijker vinden dat hij zijn persoonlijke pad ontdekt dan dat hij bij jou is? En kun je het belangrijker vinden om te ontdekken hoe het voelt om ergens samen uit te komen dan voorkomen dat je elkaars pijnlijke plekken aanraakt?
Ben vandaag weleens benieuwd naar de reactie van mannen hierop. Wat zou het voor jou betekenen als je nooit meer nee zou hoeven horen? Zowel in intimiteit als in je eigen dingen doen. Wat zou dat doen voor je zelfvertrouwen? Voor hoe je in het leven staat, voor wat jij kunt en wilt doen voor onze aarde? Wat zou dat voor jou voor verschil maken? Ik hoor graag van je.