Soms win je door op te geven om een rol nog langer te spelen. En de rol die ik vandaag opgeef is die van een geheim zijn. Ik heb het bewust meegenomen naar het strand gisteren. Om het te kunnen transformeren naar iets anders door ermee te gaan dansen.
persoonlijke ontwikkeling
Wie zit er nou op mijn verhaal te wachten?
Is dat een stemmetje dat je bekend voorkomt? Jouw verhaal gaat, misschien net als dat van mij, en als dat van vele andere mensen over je alleen voelen met iets. Omdat er iets is dat je met niemand kunt delen. Omdat je het idee hebt dat niemand je begrijpt. Omdat je het idee hebt dat je raar bent en je de reden waarom je jezelf raar vind liever voor je jezelf houdt.
Opwinding voelen: ja heerlijk, maar nu even niet!
“Heb je nu tijd”? “Ik moet nog even wat afronden, maar over 30 minuten kan.” “Fijn, dan bel ik je over een half uurtje”. Ik vind het fijn om met een zo leeg mogelijke agenda te werken en ruimte te hebben om op het moment dat iemand behoefte heeft aan een gesprek dat ook gelijk te kunnen voeren.
Dit gesprek ging onder andere over opwinding ervaren op momenten dat het niet handig is. Omdat je de leidinggevende bent van degene die jou die opwinding bezorgt. Omdat het drie uur ‘s nachts is, je morgen een belangrijke meeting hebt en je wil slapen in plaats van de hormonen door je lijf te voelen stromen. Of omdat jij in de relatie die je met iemand hebt degene bent die vertrouwen wil uitstralen en je niet afgeleid wil worden van je taak door allerlei hormonen die door jeijf razen.
De man, de vrouw en de brug
Een vermoeide man staat vanaf de kant van de bekende weg te kijken naar een pad met een brug halverwege dat hem tot dan toe nog nooit was opgevallen. Alsof het er nooit was geweest en nu, op dit punt in zijn leven opeens aan hem verscheen. Iets had hem stilgezet vandaag. Had hem getrokken naar deze plek vanwaar op het pad een klein bruggetje te zien was dat hem zowel nieuwsgierig maakte als angst aanjaagde.
Waar blijft de #mannenmetoo?
Waar blijven de verhalen van mannen over hoe is het om in deze maatschappij man te zijn?
Ik heb het onderwerp #mannenmetoo al eens eerder aangekaart. En vandaag doe ik het opnieuw. Ik durf de vragen te stellen die niemand anders stelt. En ik vind het belangrijk dat die vragen gesteld worden. Omdat ik het belangrijk vind om ruimte te maken voor de kant van het verhaal van mannen. Hoe lastig is het om in een maatschappij te leven waar het altijd mannen zijn die het gedaan hebben. Terwijl we als maatschappij zelf onze mannen hebben opgevoed. En we met z’n allen verantwoordelijk zijn voor alle negativiteit die er hangt rond het onderwerp intimiteit.
Waar ben jij verslaafd aan?
Alcohol, drugs, porno of gokken zijn hele duidelijk aanwijsbare verslavingen. In mijn ervaring stuk voor stuk uitingen van dat er ooit iets is misgegaan in het aanleren van wat veilig(heid) is. Niemand raakt immers voor zijn lol verlaafd. Maar er zijn zoveel meer vormen van ergens verslaafd aan zijn bedacht ik me vandaag. Ons brein is zo uiterst creatief om manieren te verzinnen om pijn weg te stoppen en om manieren te verzinnen waarmee je jezelf voor de korte termijn iets geeft wat je troost geeft en/of een gevoel van controle hebben.
Waar het misgaat in intimiteit
Zijn gesprekken over seks bij jullie vaak een route naar frustratie? Omdat als jij als man een gesprek begint over seks dat eigenlijk altijd een vraag om seks is en je van tevoren ook eigenlijk al weet dat je toch weer een nee als antwoord krijgt. Iets wat je wel anders wil, maar waarvan je niet weet hoe je dat kunt veranderen?
En wordt je als vrouw vaak zo moe wordt van die vraag om seks die elke keer op een manier gesteld wordt die voor jou zo totaal niet opwindend is? Wil jij een man die je uitdaagt en die een keer iets onverwachts doet in plaats van altijd die ‘mag ik alsjeblieft’ vraag?
Waarom nadenken niet helpt
Ben jij ook gezegend met een goed stel hersens? En is je denkcapaciteit een talent wat ook jij veelvuldig inzet om te leren en om een betere versie van jezelf te worden? Misschien herken je het dan ook dat nadenken niet werkt om gedoe met intimiteit op te lossen. Daar is een super logische verklaring voor. En die deel ik graag met je.
Onveilige hechting, oftewel een slecht voorbeeld hebben gehad voor hoe relaties werken zorgt ervoor dat je een deel van jezelf hebt verstopt. Jij hebt als kind dingen meegemaakt die niet fijn waren. Waarvoor je je verantwoordelijk bent gaan voelen. En waarvoor je jezelf bent gaan beschermen. Door dat deel van jezelf weg te stoppen waar je ooit geraakt bent. Die ervaringen van toen deden zo zeer dat je met jezelf hebt afgesproken om nooit meer naar dat gebied terug te keren. Je hebt het zo ver weg gestopt dat je misschien zelf wel geen idee hebt dat je dat ooit hebt gedaan. Wat je wel weet is dat je iets mist in je leven. Dat je je alleen en niet begrepen voelt en dat je een oplossing wilt.
Moeders
Trauma zorgt ervoor dat je niet verder groeit. Het deel van jou dat getraumatiseerd is, blijft op emotioneel gebied zo oud als toen het gebeurde. Op dat gebied kun je niet leren of je verder ontwikkelen. Om de simpele reden dat je een bepaalde mate van veiligheid nodig hebt om te kunnen leren. Traumastukken kun je alleen maar helen door weer naar dat moment terug te gaan. Dat kun je zelf doen, door actief de hulp van iemand in te schakelen die je volledig vertrouwd en die je toe durft te laten op dat uitermate kwetsbare gebied. Maar het kan je ook gewoon gegeven worden door iets wat je op een dag ergens tegenkomt.
Speelruimte
Ik heb Vrijetijdsmanagement gestudeerd. En voor het vak management hadden we de paarse bijbel van Keuning en Eppink. Ik ben gelukkig veel van de inhoud van dat boek weer vergeten, maar één les staat me nog steeds heel helder bij. En dat is die van investeren in tijden en crisis. Een theorie die heel duidelijk naar voren komt in tijden van persoonlijke crisis. Omdat een crisis vraagt om het investeren van tijd en energie in onderzoeken hoe het anders kan
Als je vastloopt in een situatie waardoor je het gevoel hebt dat je klem komt te zitten. Of dat anderen je klem zetten. Maar waar je, als je er goed naar gaat kijken, er achter komt dat je het zelf bent die dat doet. Dat je eigen gedrag er de oorzaak van is. Je hebt letterlijk niet de ruimte om iets op een andere manier te doen. Doordat je nooit hebt kunnen spelen met hoe het anders kan. Het is speelruimte die je niet kent en die, door wat voor trauma dan ook, zelf als bedreigend voelt. Omdat het je uitnodigt om gedag los te laten wat je weliswaar beperkt, maar wat ook enorm vertrouwd is. Continue reading