Lieve Mark,

Ik heb al zo vaak iets geschreven op facebook. Soms met het verlangen dat er iemand naar mij zou luisteren omdat ik daar behoefte aan had. En soms vanuit de drive om bij iemand iets aan te mogen raken. En terwijl ik dat opschrijf besef ik me dat er geen verschil tussen die twee is. Wat ik doe, doe ik vanuit de diepe overtuiging dat wat ik doe voor mij de bedoeling is om te doen.

Daarin lijken we enorm op elkaar. Ook jij doet wat je voelt of denkt dat je moet doen. Voor mij ben jij momenteel de vertegenwoordiger van ‘controle’. Ik geloof in het volledig loslaten van die controle. Vanuit onze overtuigingen staan we regelrecht tegenover elkaar. Wat ervoor zorgt dat we keuzes maken die net zo tegenover elkaar staan.

En toch schrijf ik je dit. Omdat het mij helpt. Omdat ik wat ik voel niet meer binnen kan houden. Ik claim niet gelijk te hebben. Ik heb alleen een gevoel dat eruit moet. In mijn eigen persoonlijke pad heb ik zo vaak ontdekt dat controle houden bijna nooit gaat over hetgeen je de controle op projecteert.

Er komt steeds meer boven water van wat lange tijd niet zichtbaar is geweest. En dat onderwerp heeft alles met seksualiteit te maken. En met het op grote schaal ontbreken van veiligheid in de ervaring daarmee. Onveilige hechtingsproblematiek is zo’n breed probleem in onze samenleving. In een youtube verhaal van een voormalig politieman over kindermisbruik in Engeland hoorde ik de zin van een slachtoffer: ‘elke keer dat ik moest huilen kwam er niemand’.

Daar wordt je wel hard van. Daarmee sluit je jezelf wel af. Daarmee leer je wel om het zelf te doen. Om het zelf op te lossen. Daarmee leer je heel snel dat mensen niet veilig zijn. Dat je ze niet te dichtbij moet laten komen, niet om hulp moet vragen, omdat het toch altijd alleen maar zeer doet. Iets waarvan ik me zo afvraag hoeveel mensen zich daarin herkennen. Hoeveel mensen er worstelen met het onderwerp liefde omdat je als kind niet hebt kunnen en mogen ervaren wat het is.

Hoe logisch is het, dat als je met die instelling bent opgegroeid, dat je controle houden dan als levenstaak gaat zien, dat dat dan je werk wordt, en dat je er 24 uur per dag mee bezig kunt zijn. Omdat je hebt geleerd dat controle houden hetgeen is waar je leven vanaf hangt. Ook daarin lijken we best wel op elkaar. Ik heb 40 jaar geleefd op controle. Op het moeten weten. Op zelf aan het roer blijven staan.

Het werkt prima. Op een grote maar na: als je vanuit controle leeft, wat doe je dan met je verlangen naar verbinding? Naar gelijkwaardigheid? Hoe vervul je dat verlangen om je bij een ander veilig te voelen? Om volledig man te mogen zijn en volledig vrouw? Wat doe je met dat verlangen? Ik snap het wel hoor, dat er daardoor in de loop der jaren een netwerk is ontstaan waarin mensen hun diepste verlangens kunnen ‘uitleven’. Het is logisch dat controle ook binnen die vreemde vorm van seksualiteit de dienst uitmaakt. En dat degenen die daarvoor worden ‘uitgekozen’ dan vrouwen en kinderen zijn die geen bedreiging zijn voor dat netwerk, omdat ze te controleren zijn. Het is ook logisch dat die controle ervoor zorgt dat de basisbehoefte van een diepe veilige verbinding niet wordt vervuld. Omdat de gelijkwaardigheid ontbreekt. Met grenzeloosheid tot gevolg. Omdat het allemaal steeds heftiger moet om diezelfde ‘kick’ nog te krijgen.

We zijn niet allemaal misbruikt als kind. Maar misschien ook wel als je kijkt naar het systeem waar we in leven. Een systeem waarin de gelijkwaardigheid zo ver te zoeken is. Een systeem waarin we controle hebben aangenomen als normaal boven je eigen keuzes leren maken. Boven zelf kunnen en mogen voelen en daar uitgenodigd toe worden. Volgende week dinsdag kom je met een nieuw verhaal. Nieuwe maatregelen om te zorgen dat we corona onder de duim krijgen. Doe je ding. Ik ben er benieuwd naar in ieder geval.

Het kan ook anders. En op een dag zal het anders zijn. Maar ik ben geen minister president. Ik heb die keuze niet te maken voor heel Nederland. ik hoef ‘m alleen voor mezelf te maken. Ik heb als buitenstaander makkelijk praten en ik zou voor geen goud met je willen ruilen. Maar misschien mag zo langzamerhand wel een keer de druk van de ketel. Misschien begin je ergens de behoefte te voelen om al die niet ingeënte mensen het dan maar zelf uit te laten zoeken in plaats van ze nog langer te helpen. Misschien mag de waarheid er wel een keer uit dat ook jij schoon genoeg hebt van wat je moet doen.

Misschien mag je beginnen met stoppen van de bal onder wat drukken van wat er al heel lang naar de oppervlakte wil en waar alle controle die er nu is eigenlijk over gaat: openheid over wat er in Nederland allemaal zo lang geheim is gehouden. Er komen steeds meer verhalen naar boven over kinderen en kelders. Verhalen die zo heftig zijn dat ook ik er moeite mee hebt om ze te geloven. Maar waarvan ik ook snap dat ze wel waar zijn, omdat het allemaal zo vreselijk logisch is. Het zijn verhalen die niet jouw schuld zijn. Niet jouw verantwoordelijkheid. Maar die wel de aanleiding kunnen zijn van een persoonlijke actie van jouw kant die de start kan zijn van iets veel groters:  het begin van een andere vorm van samenleving.

Ik weet niet wat er in je omgaat. Je hebt zo’n masker op voor mijn gevoel. Daarmee kun je doen wat je doet. Dat is nu je kracht. Maar dat maakt ook dat ik een beetje bang voor je ben. Omdat ik het idee krijg dat ik niet mag zien wat er diep in je leeft. En misschien durf je dat zelf ook nog niet te zien. Maar ook jij bent gewoon mens. En ook jij hebt behoefte aan veiligheid. Ook jij bent ergens nieuwsgierig naar wat liefde is. Ook al heb je dat echt heel diep weg gestopt. Ik moet dat geloven om in mezelf te kunnen geloven. En je mag weten dat er altijd iemand zal zijn die bereid is om naar je te luisteren als je beslist dat het anders moet.

Het plaatje vond ik wel treffend van hoe de situatie voor mij nu voelt. Scherven brengen geluk Mark. Een hoop lawaai ook. En gedoe. En troep om op te ruimen. En toch wens ik je de dag waarop je voelt dat je het niet meer volhoudt om de deur dicht te houden van harte toe.