Antwoorden komen altijd pas als je er totaal niet mee bezig bent. Vanochtend klikt er iets in mijn hoofd. En valt er misschien weer een puzzelstukje op z’n plek voor mij. En een grote ook. Iets wat met mijn verlatingsangst te maken heeft. Iets wat nog niet als een harde waarheid voelt, maar wel een verklaring zou kunnen zijn van waar die enorme verlatingsangst vandaan komt.

Ik geef ook hier maar eens woorden aan om te kijken hoe dat voelt. Ik heb weinig last van jaloezie in relaties. Vind het niet moeilijk om anderen de ruimte te geven. Een spirituele relatie met meerdere mensen tegelijk voelde voor mij vanaf het begin als hoe een relatie  voor mij klopt. En als dat betekent dat je elkaar de ruimte hebt te geven omdat de ander zijn ding te doen heeft en je elkaar langere tijd niet ziet, dan doe ik dat graag als ik zie dat de ander daar blij van wordt.

En tegelijk heb ik een enorme behoefte aan lichamelijke warmte. Heb ik de neiging om mensen dichtbij me te houden en niet los te willen laten in periodes dat ik door een groeistuk heenga en ik de overtuiging heb dat ik het niet alleen kan. Ik vind ik het dit jaar extra zwaar om te zien en te voelen dat de winter eraan komt. Dat de kou eraan komt. Omdat ik die kou ook in mijn eigen lijf voel. Meer dan ooit de laatste dagen. En dat het me bang maakt. Hoe warm ik de douche ook zet ik lijk het maar niet warm te kunnen krijgen. Mijn maantijd komt eraan. Een tijd om los te laten en iets te transformeren. En het thema kou is wel duidelijk voor deze maand.

Wat ik me vandaag realiseerde is de connectie die kou heeft met de paar dagen dat ik na mijn geboorte in een couveuse heb gelegen. Ik was uitgerekend op 28 november, maar besloot dat het op 11 november lang genoeg had geduurd.  Maar wat wel als gevolg heeft gehad dat ik voor mijn warmte in mijn allereerste dagen afhankelijk ben geweest van de warmte van anderen. In een tijd waarin nog helemaal geen aandacht was voor wat het gebrek aan menselijke aanraking voor gevolgen kon hebben. Diepe zucht. Daar zit het dus in. Dat is de kou die ik nu voel. En dat is de verandering die er nu gaande is in mijn systeem. Ik kan en ik mag mijn eigen warmte gaan genereren. Ik kan leren om zelf warmte weg te geven om diezelfde warmte weer terug te krijgen.

Na een dierbaar gesprek met mijn moeder waarin we het erover kunnen hebben en ik ook hoor hoe erg het voor haar is geweest om haar kindje niet aan te kunnen raken besef ik me dat het wederom allemaal klopt. Dat ook mijn geboorteproces mijn keuze is geweest. Ik heb er zelf voor gekozen om op die dag geboren te worden en op dat tijdstip. Ik heb er dus zelf ook voor gekozen om een paar dagen in die couveuse te liggen. En ik heb er zelf voor gekozen om mezelf die mate van verlatingsangst te bezorgen. Ik heb er zelf voor gekozen om mezelf een puzzel mee te geven, een probleem om op te lossen en iets te mogen en kunnen veranderen.

Ik had toen als haast zou je kunnen zeggen. Het voelt meer kloppend om te zeggen dat de natuur haast had, de natuur die ook mijn natuur is. Dat ze toen al voelde dat het mis zou gaan. En dat ze een kindje geboren zouden laten worden op een tijdstip dat zou opvallen. En dat de haast van de natuur zou mogen gaan belichamen. Als een constante reminder aan de natuurwetten die op een dag door de controledrang heen zullen breken. Ik vind het moeilijk om mezelf te promoten. Vind het lastig om de plek te claimen en te mogen uitspreken wie ik denk dat ik ben. Vooral omdat ik nooit iets meer wil zijn dan gewoon mens. Een doodgewone bewoner van deze planeet. Ik kan alleen ergens beginnen. Dus laat dit dat moment dan maar zijn: ik mag de verandering zijn van mezelf.