Ik las gisteren een stukje over een bejaarde dame, besmet met corona, die op haar 91 weggelopen was uit het verzorgingstehuis en ergens onder een grote struik was gaan liggen. Ze was de opsluiting beu. Daar is ze gevonden en ze is teruggebracht naar het verzorgingstehuis waar ze alsnog is overleden. Als de dood zo dichtbij is vind ik het zo logisch dat je dan kiest voor de vrijheid. Dat je je laatste uren wilt doorbrengen in vrijheid, dat je wind wil voelen en dat je de vogels wilt horen fluiten.
En het liet mij mezelf de vraag stellen wat ik zou doen als ik de keuze had? En ik heb dat vertaald naar nu. Stel dat de mogelijkheid er zou zijn dat ik in een schriftelijke verklaring zou afzie van intensieve medische zorg (lees opname op de intensive care voor het geval je ziek wordt door corona). En dat ik zou moeten rondlopen met een badge op mijn kleding die iets zegt in de trant van: ‘ik zorg zelf voor mijn eigen veiligheid’. Daardoor zouden anderen de keuze hebben of ze dan met een grote boog om me heen zouden willen lopen omdat ik potentieel ‘gevaarlijk’ ben, of heel erg nieuwsgierig naar me worden en mijn manier van leven en het gesprek met me aangaan.
Voor die keuze krijg ik dan de vrijheid om dingen te organiseren en te beleven met mensen die diezelfde keuze maken als ik. Daardoor mag ik weer fysiek contact met anderen hebben, mag er weer gedanst, gefeest en aangeraakt worden. Degene die een yoga studio heeft en die verklaring ondertekend mag weer open voor iedereen die volledig op eigen risico die lessen zou willen volgen. De masseur mag zijn deuren weer openen voor iedereen die het risico op ziek worden graag op de koop toe neemt in ruil voor een uur hoogstnoodzakelijke aanraking. En ook de plaatselijke kroegeigenaar die zijn handtekening zet mag zijn deuren weer openen voor iedereen die daar volledig op eigen risico wil zijn.
Terwijl ik het zit te schrijven bedenk ik me dat dit er in de praktijk er superheftig uit zou kunnen komen te zien. Dat er misschien geen winkel meer is waar ik mijn boodschappen nog zou kunnen halen omdat ik daar door mijn keuze niet meer welkom ben. En dat ik een hoop rare blikken op straat ga ontvangen. Misschien kan ik ook de trein niet meer in of de bus. Maar misschien is het ook het begin van een andere tijd: een tijd van vrijheid! Waarin we een hoop andere dingen niet meer nodig hebben omdat de intensieve en volledig open verbinding die we met elkaar hebben zoveel waardevoller is dan dingen bezitten. Wat een lading aan ‘spullen’ zou dat ons besparen! Hoeveel vrachtwagens, vliegtuigen en containerschepen zouden er daardoor niet meer hoeven te vertrekken?
Vrijheid betekent voor mij dat ik me volledig realiseer dat de dood op me wacht, niet als een vijand, maar als een vriend, die me verwelkomt na mijn lange en leerzame reis op aarde. De dood en de liefde voelen voor mij namelijk best wel als dezelfde energie. Het mijn taak is om in de tijd die me hier gegeven is, de dingen doe die ik wil doen en de dingen te leren die ik wil leren.
Maar als we deze crisis achter de rug is, als we het risico hebben geaccepteerd en we dan weer precies hetzelfde gaan doen als we daarvoor deden, dan zijn we gewoon weer terug bij af en kunnen we gaan zitten wachten op de volgende epidemie. Op de volgende spiegel van moeder natuur die ons vertelt dat het anders moet. Daar geloof ik niet in. Mensen zijn lerende wezens, zo worden we geboren. En onze evolutie gaat nog steeds gewoon door. Misschien veranderen we niet meer in ons uiterlijk, of in de manier waarop we bewegen. Maar wel in onze hersenen, in onze manier van denken. Daar gebeurt zoveel in deze crisis. Leven is niet statisch. Eb en vloed, zomer en winter, dag en nacht, ze houden ons constant in beweging. En we kunnen uiteindelijk niet anders dan meebewegen.
Dus ja, ik zou die handtekening wel zetten. Ook al heb ik geen idee hoe het dan verder zou moeten. Ook dat kan ik wel als een experiment zien, vooral omdat het nu alleen nog maar woorden op papier zijn en nog geen realiteit. Maar het voelt wel hoopvol om het even te delen.
