Soms is het zo duidelijk. Heeft iemand een verhaal waarvan we allemaal weten dat het een trauma is. Dat iemand iets is aangedaan wat door onze maatschappij niet wordt geaccepteerd. Dat er iets is gebeurd dat niet had mogen gebeuren. Vaak zijn dat duidelijk aanwijsbare momenten waarvan we allemaal onmiddellijk begrijpen wat dat met iemand doet en hoe dat iemand voor het leven kan tekenen. Gebeurtenissen die we als maatschappij als ‘strafbaar’ zouden kunnen bestempelen, hoeveel iemand als dader zelf ook heeft meegemaakt. Heftige gebeurtenissen waardoor mensen muren om zich optrekken om zichzelf te beschermen tegen de mogelijkheid dat dat nog een keer kan gebeuren.
Maar nog veel vaker is dat niet zo. Zoveel van de mensen die ik spreek dragen trauma’s mee juist van dingen die er niet waren en die ontbraken. Overgenomen van de mensen om je heen die je dierbaar zijn en je die vertrouwd. Die dichtbij je staan en die altijd het beste voor je willen. Niet duidelijk aanwijsbaar als moment in iemands leven. En toch diepe sporen nalatend die je voor de rest van je leven tekenen. Die je gedrag gaan bepalen, die, omdat je er zo vertrouwd mee bent en ze hebt geleerd van de mensen in je directe omgeving, je waarheid gaan bepalen. Het zijn de trauma’s die het leven ons geeft door gewoon te leven. Op te groeien met ouders die doen zoals zij van hun ouders geleerd hebben. En die daarmee het beste uit zichzelf halen. Geliefden die je tegenkomt waarmee je een relatie hebt en waarin je met elkaar omgaat op een manier die past bij hoe jij van jouw ouders hebt geleerd dat een relatie werkt. Maar die niet altijd past bij wie je bent, bij de waarheid die jouw ziel heeft meegenomen over hoe liefde werkt.
Deze diep ingesleten patronen zijn de trauma’s waar we onszelf van mogen genezen. Door het loslaten van de waarheden die we onszelf hebben aangeleerd. Door te durven kijken naar of iets voor ons een waarheid of een overtuiging is. Door ons af te vragen wat er zou gebeuren als het wel zou kunnen. Door te zien dat datgene wat we jarenlang hebben ervaren niet gewoon ons eigen beschermingsmechanisme is wat je nog beschermt tegen een waarheid waar je nog niet klaar voor was?
Zelf heb ik altijd een stemmetje in me gehad dat zo lang zachtjes heeft gefluisterd dat ik het anders wilde. Dat ik overvloed wilde in alles, openheid in alles, omdat het er zoveel makkelijker door wordt als je niets meer verborgen hoeft te houden. En lang heb ik naar dat stemmetje geluisterd zonder dat ik de moed vond om er echt naar te gaan luisteren me er door te laten leiden. Maar op een dag kun je het niet meer tegenhouden, ook ik niet. Omdat het jouw echte waarheid spreekt. En diep van binnen weet je dat.
Het moment dat je de moed vind om er echt naar te gaan luisteren komt, ook voor jou. Je bent nooit alleen. We hebben allemaal onze trauma’s. En hoe meer mensen er opstaan om hun kwetsbare verhaal te delen hoe meer we elkaar leren dat we elkaar volledig kunnen vertrouwen. Elkaar echt mogen gaan zien, met al wat we zijn, met al onze angsten en onzekerheden. En zonder maskers.