Je volle potentieel leven, zowel werk als privé, wordt enorm beïnvloed door de relatie die je als dochter met je vader hebt en als zoon met je moeder. Als jongen is je moeder de eerste vrouw in je leven, en als meisje is je vader de eerst man in je leven. Dat vormt je en dat creëert jouw eerste beeld over hoe je als mens met iemand van het andere geslacht omgaat.
Kijkend naar mezelf heb ik beelden in mijn hoofd van een gelukkige vader, met mij op de fiets toen ik nog klein was. Ik weet dat die beelden er zijn van foto’s. Maar het zijn niet de beelden die horen bij hoe ik zelf de relatie met mijn vader heb ervaren. Komend uit een gezin waar hij op basis van zijn opvoeding een beeld heeft gekregen over hoe je dat doet met relaties en zijn eigen persoonlijkheid snap ik volledig waarom hij de vader was die hij was en er emotioneel eigenlijk nooit voor mij heeft kunnen zijn.
Toen mijn vader overspannen raakte, kwam ik in de pubertijd. Een slechtere combinatie kun je niet bedenken. We zijn elkaar daarna echt kwijtgeraakt. De pubertijd maakte mijn verlangen naar vrijheid en naar verbinding wakker; onbewust zag ik mijn vader steeds dieper wegduiken in zijn steeds kleiner wordende eigen wereldje, waarin hij alles wat hem zou kunnen raken buiten de deur hield.
Toen hij echt ziek werd veranderde er een hoop. De verhoudingen in huis kwamen anders te liggen en brachten kleine veranderingen. Een paar dagen voordat hij overleed heb ik voor de eerste keer iets tegen hem kunnen zeggen wat ik daarvoor nooit kon: “papa ik hou van je”. Pas toen er geen andere mogelijkheid meer was om nog dingen recht te zetten omdat de tijd op was, durfde we het alle twee aan om onze kwetsbare kant te laten zien. Dat dat kon heeft heel veel voor mij betekent. Ik had hem zo graag gegund dat hij eerder die moed kon vinden. Het was kennelijk niet de bedoeling.
En dus is het goed dat het zo gegaan is. Het had niet anders kunnen gaan dan zo. Omdat het mij gebracht heeft waar ik vandaag ben. Omdat het mij de vraag heeft meegegeven om uit te zoeken hoe dat zit met relaties. Waarom trekken bepaalde mensen me wel aan en andere niet? Waarom doen we als mensen wat we doen als het gaat om relaties en wat maakt dat we vaak zo bang zijn om het over onze relatie te hebben?
Dat ik al twee jaar in een leerproces zit met twee geliefden die mij alle twee niet volledig toelaten is af en toe echt loodzwaar. Maar het is ook een vervolg op datgene waar ik met mijn vader niet aan toegekomen ben. Om meer de verbinding terug te vinden. Om iets te helen van die wond die dat gebrek aan contact met mijn vader heeft veroorzaakt. Met het enorme verschil dat ik nu de keuze heb, dat ik zoveel meer weet over mezelf, over wat ik wil en wie ik ben. En met het enorme verschil dat ik me ten opzichte van deze twee mannen volledig gelijkwaardig voel.
Veel vrouwen uit mijn omgeving hebben ook een slechte band met hun vader. En missen daardoor een gevoel van een basisveiligheid, wat ervoor zorgt dat we zelf slecht in staat zijn om te voelen wat goed voor ons is, om beslissingen te nemen, knopen door te hakken. Bij mij resulteerde dat in een enorme controledrang, ongeduldig zijn en altijd maar vooruit willen om mezelf steeds met de gedachte aan iets nieuws een blij gevoel te bezorgen. Het haalde me volledig weg bij mezelf en ondermijnde mijn eigen talent en mijn kwaliteiten. Ontdekken dat die basisveiligheid uiteindelijk bij jezelf ligt is voor mij een heel belangrijk inzicht en een gevoel dat me zoveel vrijheid geeft. Van dat gebrek dat er ooit was is het nu een prachtig geschenk aan mezelf geworden.
Ik spreek ook veel mannen die een slechte band hebben met hun moeder. Iets dat ik vaak gereflecteerd zie in de manier waarop ze met hun partner omgaan, de problemen waar ze tegenaan lopen, of in de manier waarop ze zich door hun partner laten behandelen. Op basis van de ervaring met de eerste vrouw in je leven heb jij jezelf als kind een manier aangeleerd om met vrouwen om te gaan of hoe vrouwen met jou omgaan waarvan je automatisch aanneemt dat het zo hoort. Je best blijven doen om te zorgen dat je moeder tevreden is over je, is misschien wel het duidelijkste voorbeeld wat ik tegenkom: maar als je voor je partner alles doet om te zorgen dat ze blij en gelukkig is, waar blijf je zelf dan? En waar blijft de liefde voor jezelf dan?
Liefde geven is prachtig, maar als je er niet voldoende voor zorgt dat je die liefde voor jezelf weer aanvult, dan ga je die liefde terugeisen van je partner. Met als gevolg dat je de speelsheid kwijtraakt. Je moeder houdt altijd van je, maar bij je partner ligt dat anders. Je partner houdt van je omdat jij jezelf bent, omdat jij als man die stabiele factor bent waar zij met haar vrouwelijkheid omheen kan bewegen. En andersom geldt dat ook: als je als vrouw in staat bent om je partner de ruimte te geven, dan kan hij er voor jou zijn in zijn aanwezigheid. Mijn ervaring is, dat als dat er is, er daarnaast zoveel meer kan zijn. Maar niet andersom.
Als je klein bent weten je ouders altijd alles en hebben alle antwoorden, en zo hoort het ook. Maar dat verandert. Je vormt eigen inzichten en je komt meer op een gelijkwaardig niveau te staan. En ook in de manier waarop je ouders met elkaar als man en vrouw omgaan kom je er misschien wel een keer achter dat jij het anders wil. En het helpt als je kunt zien dat je daarin volledig je eigen vorm mag ontdekken. Dat je volledig vrij bent om te ontdekken welke manier van houden van het beste bij jou past, welke patronen je wil doorbreken en wat ‘houden van’ voor jou betekent.
Liefde en vrijheid kunnen uitstekend samengaan. Dat ervaar ik persoonlijk en daarom draag ik het zo graag uit en schrijf ik er zo graag over. Als je behoefte voelt om zelf een keer te kijken naar wat er in jouw relaties scheef zit en wat jouw patronen zijn, neem dan eens contact met me op. Ik help je graag verder.
