Op de laatste dag van mijn eerste reis door Zuid Afrika in 2006 kreeg ik van de gids de vraag waarom ik niet wilde blijven. Ik voelde de roep zelf ook zo duidelijk. Wilde eigenlijk niet terug naar Nederland, ik wilde me blijven voelen zoals ik me daar voelde: zittend aan een kampvuur na een prachtige dag, ontdaan van alles wat ik niet nodig had was ik in staat om volledig vanuit mezelf zo makkelijk de verbinding aan te gaan met anderen, te zien wie ze echt zijn, vragen te stellen die ik nooit durfde te stellen en me over te geven aan wat er kon ontstaan. Iets dat ik zo lang zo eng vond, bleek me net zo makkelijk af te gaan als ademhalen.
Toch ben ik dat vliegtuig ingestapt. Terug in Nederland kon ik maar één ding bedenken: wat doe ik hier, ik wil terug. Terug naar de warmte die me zo doet vertragen, terug naar de uitnodiging van de overweldigende en ongerepte natuur die onverbiddelijk vraagt om je eraan over te geven en je er zoveel voor teruggeeft. Ben en gelukkig nog een aantal keer naar terug gegaan. De laatste keer dat ik er was, was 2013. Het lijkt wel een vorig leven, en zo is het eigenlijk ook wel; zoveel van wat ik doen dacht te zijn ben ik niet meer. Het is goed om te leren geduld te hebben. Ik mis Zuid Afrika niet, maar nu er zoveel dingen op zijn plek beginnen te vallen verlang ik er wel enorm naar om weer terug te zijn daar, om te gaan doen wat ik daar wil doen.
Zuid Afrika heeft me laten voelen wie ik echt ben, heeft me laten thuiskomen bij mezelf. En terug In Nederland mocht dat een vervolg krijgen in die modus bij mezelf zelf kunnen creëren, onafhankelijk van het feit of ik op reis ben of niet. En ik weet dat ik terug ga, samen met een groep mensen die dezelfde stap willen zetten en ook meer willen ontdekken over wie ze zelf zijn, over wat ze te doen hebben en hoe ze met mensen willen omgaan. Het beeld waarmee ik ooit dit ondernemersavontuur ben begonnen komt steeds dichterbij. Ik zie de boom al, ik zie de kring van krukjes die eronder staat, ik zie de mensen al, de prachtige zielen die er mee zijn, ik kan de kwetsbaarheid al voelen en ik zie de enorme verbinding die er ontstaat tussen mensen als we echt onze maskers mogen laten vallen, als we elkaar mogen gaan zien voor wie we echt zijn.
Vandaag is de man jarig die onze gids, kok en chauffeur was ik tijdens mijn eerste ontmoeting met dat fantastisch land, iemand die ik een paar jaar later zonder dat ik daar enige invloed op had opnieuw trof als gids. Toeval is voor mij altijd een bevestiging van dat ik terug mag, omdat er ergens in Zuid Afrika een boom staat met ruimte voor een kring van krukjes eronder, een plek die ik echt mijn thuis mag gaan noemen. Het is tijd om weer een volgende stap te zetten en dat te gaan ontdekken. Ook al heb ik nog geen idee hoe. Ik weet en ik voel aan alles: eind november gaan we. En het voelt heel goed om dat op deze manier even te bekrachtigen!
