Koorddansen

Ik voelde me een beetje als een koorddanser die voor de eerste keer op het touw staat de afgelopen maand. Mezelf een stevige duw in de rug gegeven om het gewoon te gaan doen. Ondanks dat ik niet wist hoe en het vertrouwen soms ver te zoeken was.  De keuze gemaakt om niet voor een andere part-time baan te gaan, maar de vrijgekomen tijd in mijn bedrijf te steken, zodat het nu ook de financiën kan gaan opleveren die ik nodig hebt.

Mezelf dus op dat koord geduwd, met zo’n lange stok in mijn handen om dan vervolgens te merken dat ik zulke knikkende knieën heb dat ik nog geen millimeter durf te bewegen. Maar wel omdat ik het wilde, en omdat het tijd was om die keuze te maken. Interne crisis dus, met een dikke griep tot gevolg. Die griep liet me echt geen andere mogelijkheid dan om nog meer de verbinding met mezelf aan te gaan. Dieper in mezelf af te dalen om het vertrouwen terug te vinden.

Want dat is wat ik nodig heb om weer in beweging te komen. Dus terug naar het begin, naar de bron. Terug naar binnen, naar de wijsheid die ik allang bij me draag, maar geregeld de verbinding mee kwijt ben.  Naar die nieuwsgierigheid die ik als drie jarig ook al had om te weten wat er boven aan de trap te vinden was; om zo mijn vertrouwen, mijn creatiedrang en mijn creativiteit te voeden en weer tot leven te laten komen.

Mede daardoor heb ik een hoop flash backs de laatste weken. Veel herinneringen aan momenten als puber waarop ik ergens diep van binnen wist dat er meer voor me weggelegd was dan de eenzaamheid waar ik lang middenin heb gezeten. En dus was ik altijd op zoek naar de verbinding met de ander, om zo weer de verbinding met mezelf terug te vinden. Maar het was nooit genoeg, omdat ik het niet zelf kon en de ander altijd nodig had. En het is zo fijn om te merken dat ik niet meer te hoef te zoeken en dat ik niet meer hoef te missen. De verbinding is er altijd.

En ik weet ook dat ik met elke drive naar groei die verbinding ook weer kwijt raak, maar dat die me ook verder brengen. Met schorpioen als sterrenbeeld heb ik kennelijk, net als het dier zelf, ook geregeld periodes dat ik moet “vervellen”. Me terugtrekken, stilhouden en de rust creëren om los te laten wat ik niet meer nodig heb. De laatste maand was zo’n periode. Met als gevolg dat ik nu weer een nieuwe versie van mezelf zie. Liefdevoller, krachtiger, meer in balans en gezonder. Een mooie les om te leren de eenzaamheid en de stilte te verwelkomen. Omdat dat de de periodes zijn dat ik zelf het hardste groei.

Ik heb het fijn mezelf, als het goed gaat, maar ook als het minder goed gaat. En dat is echt een prachtig geschenk. Het geeft me de rust om me volledig te focussen op van De Verbindingsfabriek een succes te maken. Om te zorgen dat ik vanuit de verbinding ook commercieel verder kan.

En dan is het zo fijn om te merken dat het werkt! Deze laatste 2 weken melden klanten zich aan, stuk voor stuk hele fijne mensen met wie ik onmiddellijk een klik ervaar. En daarmee zie ik nu ook zelf eindelijk: dit komt goed. Geen zorgen meer over financiën en of ik het einde van de maand wel ga halen. En merken dat ik echt alles al bij me draag wat ik nodig heb om mensen te helpen om hun dromen te realiseren. Wat een enorme geruststelling en bevestiging van dat ik doe wat ik moet doen.

Wat ik jou wil meegeven uit deze ervaring is: met het maken van de keuze voor succes, komt ook het succes zelf.  Ook jij vind op een dag de moed om op dat koord te stappen en ook jij zult leren hoe je dan veilig naar de overkant komt. Als je zelf ook in zo’n fase zit; hou vol, hou focus op waar je heen wil, en geef niet op. Als ik het kan, dan kun jij het ook!

 

 

koorddanser

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *