Vorige week zag ik twee filmpjes voorbijkomen op facebook. Een van een vakkenvuller die een speech hield op een aandeelhoudersvergadering van Albert Heijn en daar vertelde dat hij 299 jaar zou moeten werken om net zoveel te verdienen als de baas van Albert Heijn in een jaar. Daarna zag ik een filmpje over de eigenaar van een Australisch bedrijf die besloten had om zijn salaris gelijk te trekken met dat van zijn werkgevers en iedereen een jaarsalaris bood van 70.000 euro. Mijn vraag was: wie van deze twee directeuren is het gelukkigste met wat hij doet. Nou ken ik geen van beide heren, maar van de buitenkant straalt het geluk er bij Dhr Boer (eigenaar AH) niet vanaf, terwijl de energie van het scherm droop bij de Australische directeur en zijn medewerkers…

Geld maakt niet gelukkig, maar aan de hand van bovenstaande voorbeelden zou je dus de conclusie kunnen trekken dat het delen daarvan dat wel doet. Van het hebben van veel geld wordt je volgens mij ook niet gelukkig, maar je kunt wel heel ongelukkig worden als er een moment komt waarop je het niet meer hebt. Zolang je dus nog geen financiële problemen hebt heeft het dus ook niet zoveel zin om je daar zorgen over te maken. Wat niet wegneemt dat je wel je voorzorgsmaatregelen moet nemen voor het geval het wel zover komt.

Het eerste jaar dat ik nog werkzoekend was, heb ik me erg gericht op banen die in het verlengde lagen van wat ik gedaan had. Dat leek mij het meest logisch, daarmee kon ik in mijn huis blijven wonen, kon ik in mijn auto blijven rijden en bleef er genoeg geld over om leuke dingen te gaan doen en af en toe een reis naar Afrika te maken. Pas toen ik merkte dat die sollicitaties eigenlijk niets opleverde behalve heel veel frustratie, maar ik wel nog steeds met een berg energie rondliep waar ik zo graag mensen mee verder wilde helpen, begon het te dagen in mijn achterhoofd: ik moet gewoon ergens een begin maken met doen wat ik leuk vind, waar ik goed in ben en waar ik andere mensen mee kan helpen. Dat geld werd voor mij steeds minder belangrijk, ik wilde gewoon aan de slag, dan maar zonder salaris!

Dat was mijn omslagpunt. Als werkzoekende gewoon iets gaan doen wat je leuk vind en waar je andere mensen mee kunt helpen heeft mij enorm geholpen om weer gelukkig te zijn, elke dag! Ik heb weer focus in de dingen waar ik mee bezig ben en ik ben aan de slag om op te vallen met de dingen die ik doe in plaats van als werkzoekende. Elke afwijzing die ik krijg blijft niet leuk, maar ik heb er iets anders naast wat me motiveert, waar ik mijn genoegdoening uit haal en gelukkig van wordt. Daardoor zijn de afwijzingen lang niet zo vervelend meer.

Vorige week had ik ook nog een mooi gesprek met Melanie Wesdorp van #metzonderwerk over wat een enorme hoeveelheid energie het ons beide oplevert om echt vanuit je hart te gaan doen wat je leuk vind. Dat we daarin beide succesvol bleken en we nieuwe kwaliteiten in onszelf ontdekten. Melanie heeft inmiddels, via haar netwerk, een baan gevonden waarin ze ook echt kan gaan doen wat ze leuk vind. Ik krijg reacties van mensen die door mijn positiviteit geïnspireerd worden, door waar ik mee bezig ben en hoe ik momenteel in het leven sta. Dat vind ik misschien wel het meest waardevol van alles, vooral omdat het gaat om waardering voor wie ik ben, wat ik zelf heb neergezet en wat echt mijn eigen ideeën zijn.

Wil jij als werkzoekende ook van die oogkleppen af van een baan ‘moeten’ hebben en meer vanuit ontspanning bezig zijn met jezelf profileren en gevonden worden? Laat het me weten, lijkt me fantastisch als ik jou daarmee mag helpen!