Soms win je door op te geven om een rol nog langer te spelen. En de rol die ik vandaag opgeef is die van een geheim zijn. Ik heb het bewust meegenomen naar het strand gisteren. Om het te kunnen transformeren naar iets anders door ermee te gaan dansen.
Aantrekkingskracht liegt niet. Ons systeem is feilloos in het aantrekken van wat je nodig hebt. En in mijn ontdekkingstocht van wat liefde voor mij is ben ik daarin blind geweest voor alle rode vlaggen die er misschien destijds ook waren.
Ik heb ze niet willen zien. Ik zag alleen maar wat ik voelde: een diepe connectie die voor mij het onmiskenbare antwoord was op de vraag wat liefde voor mij is. Als een waarheid die ik altijd al bij me droeg, maar waar ik me pas van bewust werd toen ik het kon ervaren en kon voelen. Die connectie heb ik toegelaten, wetende dat als ik hier ja tegen zou zeggen, dat ik nooit meer terug zou kunnen.
Het is de start geweest van een lang traject van leren loslaten. Van een spiegel voorgehouden krijgen die me de simpele opdracht meegeeft dat als ik liefde wil voelen, als ik het wil zijn, dat ik dan alles wat dat niet is te transformeren heb. Dat ik de controle over dat proces los te laten heb. Dat hoe hard mijn ego ook zegt dat ik niet meer kan, dat het niet aan mij is om te bepalen wanneer ik klaar ben. En dat ik mag gaan leven met de wetenschap dat loslaten niet iets is wat je actief kunt doen wat ik alleen maar kan laten gebeuren door ervoor te kiezen.
Het gebrek aan erkenning, aan dat liefde er niet mocht zijn zoals ik graag wilde en dat liefde voor mijn gevoel een geheim was waar ik niet mee kon leven daar heb ik lang moeite mee gehad. Ik ben zo boos geweest. En die boosheid kon er niet uit. Omdat het telkens de spiegel was van dat er nog innerlijk werk te doen was: zolang ik me nog laat raken door hoe een ander benoemd wat ik voel, ben ik nog steeds afhankelijk en ben ik nog steeds op zoek naar een bepaalde erkenning om er te mogen zijn. Die erkenning van wat liefde voor mij is, die heb ik aan mezelf te geven en ik heb daar genoeg aan te hebben.
Ik mag er blij mee zijn om me zo verbonden te voelen en ik mag er blij mee zijn dat die verbinding me het vertrouwen heeft gegeven om aan te gaan wat ik mocht afleren om een Soldier of Love te worden. Nee is een keiharde leermeester die me steeds weer heeft laten zien dat het anders moest. Ik ben zo sterk geworden doordat ik van mezelf weet wat ik allemaal kan verdragen. Waar ik allemaal doorheen geademd heb. Wat ik allemaal dacht dat ik niet kon en wat ik toch wel kon. Ik ben echt dankbaar dat ik al die ontdekkingen over mezelf heb gedaan door toe te laten wat liefde voor mij is. En ik ben blij dat ik die dankbaarheid volledig kan voelen vandaag.
Het is grappig om te voor mezelf te benoemen dat met alles wat er veranderd is in mijn de afgelopen zes jaar, deze diepe connectie altijd een stabiele factor is geweest. En ik daarmee inmiddels in de langste en wat mij betreft meest succesvolle relatie van mijn leven zit. Zonder dat daar aan de buitenkant nog iets van te zien is. Geen etentjes, geen samen boodschappen doen of afwassen, de tent opzetten of klussen. Geen feestjes of vakantiefoto’s. En toch wordt ik blij van me verbonden voelen. De afgelopen dagen liep ik met de gedachte rond dat ik misschien beschadigd ben door me zo in mijn hart te laten raken. Dat ik die pijn van een geheim zijn nooit meer opnieuw wil voelen en dat ik mezelf niet kan openstellen voor nieuwe ervaringen op relatiegebied.
Vandaag voel ik dat die gedachte getransformeerd is. Dat er iets in de plaats is gekomen wat me enorm nieuwsgierig maakt naar wat de toekomst gaat brengen. Dat er een vol hart voor in de plaats is gekomen. Een voldaan hart ook. Wat blij is om te weten hoe sterk het is. Wat blij is om te weten dat er leermeesters op deze aarde zijn die het je lastig genoeg maken om steeds maar weer te kiezen voor loslaten van alle vormen van controle. Net zolang totdat de cirkel rond is. En ik weer ga doen wat ik mijn vroegste jeugdherinnering is: lekker ontdekken en lekker laten komen wat er komt.
Thanks #nataraj