“Je hoeft me niet te redden, ik kan alleen mezelf redden. Maar je kunt me wel leren zwemmen. Door tegen me te blijven praten en de verbinding in stand te houden”.
Hoe vaak ben ik zelf al verzopen in relatieland? Hoe vaak heb ik zelf al het gevoel gehad dat ik niet nog langer alleen kon blijven zwemmen? Elke keer was het gesprek, het feit dat er iemand is die naar me luisterde, altijd weer genoeg om me weer het vertrouwen te geven dat ik de overkant ook die keer weer zou halen.
Veiligheid is een belangrijk ingrediënt in liefdesrelaties. Degenen die zo dichtbij mogen komen dat ze je mogen aanraken. Maar hoe doe je dat nou als je meer openheid in je relatie wil toelaten? Hoe doorbreek je die andere vorm van veiligheid. Die waarin je alletwee een deel van jezelf voor de ander verborgen houdt, omdat het te eng voelt om dat deel aan te gaan?