Afgelopen weken heb ik in mijn persoonlijke groei behoorlijk stilgestaan. Mentaal zat ik vast in de vraag ‘hoe kom ik verder met mijn eigen bedrijf’ en fysiek werd ik door een flinke griep even stilgezet. Terwijl ik net zo lekker was begonnen met hardlopen! Juist dat gedwongen stilstaan bleek ik, op beide fronten, eigenlijk heel hard nodig te hebben.

Als bedrijf wil ik verder groeien, maar dat houdt tegelijkertijd in dat ik mijn comfortzone dien te vergroten en in ontspanning mijn activiteiten bij meer mensen onder de aandacht dien te brengen. Daar worstelde ik al een tijd mee. Ik ben er meerdere blogs over begonnen, maar het stroomde niet en ik, ik voelde alleen maar de frustratie dat ik niet verder kon. Waardoor ik nog harder ging nadenken over wat ik dan nodig had om wel dat te doen waardoor de klanten zouden binnenstromen… terwijl ik in mijn achterhoofd er eigenlijk geen vertrouwen in had.

Buiten je comfortzone stappen, daar geloof ik niet in. Wel geloof ik dat je door je te focussen op wat je nou eigenlijk in de weg staat en juist je angst onder ogen te komen je die angst in de ogen kunt kijken. Daardoor word de angst reëel en kun je erbij stilstaan. Verdwijnen doet het daardoor niet, maar ook als ik iets spannend vind, wil dat niet zeggen dat ik het daardoor niet zou kunnen: met volle angst vooruit…. Uiteindelijk wordt de drang om te groeien altijd groter dan de angst die me tegenhoudt en kan ik weer verder. Dat omslagmoment wilde ik bereiken. En dat kwam door een scene uit een Harry Potter film.

Ik hou ervan, Harry Potter, de boeken en de films heb ik verslonden… De reden waarom ik over Harry Potter begin is dat er, volgens mij in de eerste film, een moment zit dat Harry, Ron en Hermione verstrikt zitten in de ‘duivelgaren’ en Hermione als wijsneus iets roept over ‘ontspannen’ en ze daardoor letterlijk door het probleem heen zakken. Dat was de klik die ik nodig had en dat is ook wat er vervolgens met mij gebeurde.

Eindelijk de rust en de ruimte vinden om mezelf toe te staan om door de frustratie en de boosheid over het niet lukken heen te zakken . Om daar dan de berusting vinden in dat het nu is zoals het is, en daarin te ontspannen. Van de week voelde ik vanuit een volkomen logische gang van zaken opeens iets open gaan en kwam ik weer in beweging. En nu lijkt het al bijna alsof het hele probleem nooit heeft ontstaan en ben ik weer volop met nieuwe plannen en ideeën bezig.

Natuurlijk moet ik doen wat ik nu aan het bedenken en ontwikkelen ben. Anders zou ik het niet verzonnen hebben. En natuurlijk is de enige goeie manier voor mij, de manier waarop ik het verzonnen heb. In de praktijk is het zo simpel, maar soms kan het zo frustrerend zijn als je het niet ziet. Het zijn elke keer alleen maar mijn gedachten die het zo ingewikkeld maken.

Het is die beroemde – U – theorie weer: Je komt pas aan de andere kant als je eerst tot op de bodem durt te gaan. Wat is dat toch voor een raar systeem, dat ik in eerste instantie toch altijd spartelend aan de rand blijft hangen om mezelf tevergeefs weer omhoog proberen te hijsen vanuit een ‘het moet en het zal me lukken’. Terwijl ik niets anders hoeft te doen dan mezelf laten vallen tot ik vaste grond raak en aan de ander kant weer omhoog te klimmen.

Daarna kan ik weer verder waar ik een stukje verderop weer precies dezelfde drempel tegen ga komen. Ik denk dat ik van dit ‘durf te ontspannen’ thema maar eens een tegeltje maak 😉 Ik weer namelijk zeker dat ik in mijn groeiproces nog vele van deze tegeltjeswijsheden ga nodig hebben!