Als je er echt in gelooft kun je bergen verzetten… Dagelijks zie ik online de meest prachtige filmpjes voorbij van mensen die meer bereiken dan ze ooit voor mogelijk houden. Vaak tegen alle adviezen in, soms tegen beter weten in. Dat moment waarop iemand de ingeving krijgt dat dit is wat hij of zij moet doen en het dan ook gewoon lukt. Het inspireert me telkens weer, maar het is vaak ook een harde confrontatie.

Omdat het me vaak ontbreekt aan geloof. Aan geloof in of ik dit wel kan. En dat is echt een rare gewaarwording; elke cel in mijn lijf zegt namelijk tegelijkertijd dat dit is wat ik wil doen, waar ik voor op deze aarde rondloop en wat mijn doel is. Ik kan ook eigenlijk niet bedenken waarom het niet zou lukken, zo’n wereldvreemd plan is het niet als ik de reacties van anderen hoor. Maar soms voel ik het gewoon echt niet. Waarom hou ik mezelf zo klein, als alles in mijn lijf zegt dat dit de juiste richting is?

Plannen maken is leuk, maar ik wil veel meer mensen bereiken, in beweging zetten, uitnodigen om mee te lopen op het pad van je eigen geluk creëren. “Gewoon doen”, zei iemand tegen mij, terwijl ik voel dat ik alleen maar hele kleine stapjes neem… Ja maar HOE dan? Dat is dan de vraag die mijn mind me onmiddellijk terug stuurt als ik middenin mijn eigen stilstand sta.

En dan is er opeens weer een ingeving: misschien is HOE wel niet de goeie vraag, maar gaat het meer over WAT. WAT kan ik nu doen om me toch weer dichter bij mijn doel te brengen. Nu, vandaag en op dit moment. Dan maar kleine stapjes, maar als dat de enige manier is, dan voorlopig maar zo…

En op WAT had ik opeens weer een antwoord, dus de telefoon gepakt en de organisatie gebeld die mijn laatste reis naar Zuid Afrika georganiseerd heeft. Heb ze maar eens gevraagd waar zij mogelijkheden weten om een korte trekking te doen van drie dagen in Zuid Afrika met een groep van zo’n 8 mensen. Mijn plan verteld en hoe ik daar wil komen. Waar ik dan naartoe zou willen en hoe het programma er uiteindelijk uit komt te zein Natuurlijk denken ze graag me met mee.

En zo is er altijd iets dat ik kan doen en er is altijd een stap die ik kan zetten, de truc voor mij is elke keer weer om me niet blind te staren op dat wat er op dit moment niet in mijn bereik ligt, maar elke keer weer op zoek te gaan naar: waar ligt mijn vrijheid, en waar ervaar ik ruimte om wel iets te doen, ergens verbinding te leggen of iets voor iemand te betekenen.

Om dichter bij mijn eigen waarheid te komen ben ik in een boek begonnen waar ik vertrouwen van kreeg: “Think and grow rich: succes is het resultaat van de manier waarop je denkt”. Nu de helft gelezen en ik wordt aardig met mijn neus op de feiten gedrukt. Maar het helpt wel. ”Met volle angst vooruit” heb ik al vaker genoemd, en het blijft een terugkerend thema.

Als ik zelf niet voor de volle 100% in mijn eigen succes geloof, dan gaat het ook niet gebeuren. Dan blijft het een veilige droom. En dat wil ik echt niet. Maar dan moet ik wel grotere stappen zetten. Half juli ga ik in uren terug in mijn baan en vandaag heb ik ook tegen iets anders nee gezegd. Ik ga me niet meer verschuilen achter de veiligheid van een vast inkomen. Als dit is wat ik moet doen dan moet het met mijn bankrekening ook wel goedkomen. Zo niet dan zien we dan wel weer, het is ook maar geld. Tijd om me te focussen op wat ik echt wil.

Herken je dit? Op donderdag 7 juli organiseer ik weer een ideeënfabriek waar dit soort vragen aan de orde komen. Een avond om praktische tips of ingewikkelde vraagstukken eens te kunnen delen met anderen. Ik beloof je dat je met een aantal antwoorden naar huis gaat! Interesse / meer weten?