Ik ben dol op Harry Potter, al was het alleen al vanwege het feit dat het resultaat is van iemand die een idee had en daarin is blijven geloven, net zo lang volgehouden heeft totdat er ergens een mogelijkheid kwam om dat idee echt groot te laten worden. Omdat J.K. Rowling er diep van overtuigd was dat dit het gene was dat zij te doen had. Dat ze wist: als ik maar iemand vind die het durft te produceren, dan komt het goed. Die diepe overtuiging is iets wat ik enorm herken. In wat ik te doen heb. Dat dat een keer komt. En in deze weken van leegte over wat ik te doen heb over juist dat er één ding is dat als een huis overeind staan. En dat is de liefde die ik voel voor de twee belangrijkste mensen in mijn leven, en die met beide (nog) niet wederzijds is.
En ik zeg met nadruk: nog niet. Afgelopen vrijdag had ik een nieuwjaarsborrel thuis en stelde iemand me de vraag hoe ik dat volhoud en hoe ik zo blijf geloven. En hoe ik het voor elkaar krijg om me er zo goed bij te voelen. Beide geliefden hebben beide iets enorm essentieel in me geraakt, me gezien in al mijn heftigheid en ze zijn daar niet voor weg gelopen. Daardoor kon ik heel makkelijk de keuze maken voor hen. En daardoor blijf ik elke keer de keuze maken om te blijven geloven dat het wel kan. Die keuze kunnen maken heeft me zoveel geleerd. Over mezelf. Over geduld hebben en onvoorwaardelijk leren liefhebben. Zoveel mensen hebben me in de tussentijd al gevraagd waarom ik er nog in blijf geloven, of hebben me het advies gegeven om ze los te laten. Het lukt me niet. En het waarom daarvan is dezelfde als de bedenkster van de spreuk ‘expecto patronum’ had over haar missie: een hele diepe overtuiging die me elke keer zegt dat het de bedoeling is. Die nog eens wordt gevoed door zoveel momenten en inzichten die me vertellen dat de verbinding die ik met hen voel uiteindelijk volkomen logisch is.
De vertaling van ‘Expecto patronum’ is ‘verwacht bescherming’. De spreuk creëer je door ‘m uit te spreken terwijl je aan datgene denkt waar je enorm blij van wordt. Dat is iets waar ik enorm in geloof en waar ik de resultaten nu van ervaar. Dat je door aan fijne dingen te denken de cellen in je lijf beschermt tegen negatieve energie. Dat je met je denken zo je eigen gezondheid en je geluksgevoel voor een heel groot deel zelf bepaalt. En iets waar ik heel 2018 uitgebreid op getest ben, door alles en iedereen. Om tegen alle verwachtingen in te blijven geloven in liefde, in mijn liefdes. Ik ben er alleen maar met een sterker vertrouwen uitgekomen.
En dat elke keer als ik het moeilijk heb, als mijn eigen dementors weer om de hoek komen zetten en al het geluksgevoel uit me wegtrekken, me vertellen dat ik vast voor de rest van mijn leven onnodig blijf wachten, dat ik het allemaal verzin dat ik met beiden iets langdurigs mag opbouwen en dat er van mijn diepgewortelde vertrouwen uiteindelijk niets blijkt te kloppen. Dat ik al die gedachtes er even kan laten zijn, maar dat ik ze daarna weer weg kan sturen door me te focussen op waar ik blij van wordt. Niet door ze te negeren, maar door me te beseffen dat ik altijd zelf kan bepalen waar ik in geloof, ook als het om liefde gaat, en ook als de praktijk me iets totaal anders laat zien. En dat ik ervoor kies om te geloven in dat waar ik blij van wordt. En dat wordt ik steeds meer. Van hen alle twee. Ben zo dankbaar voor alle momenten die er wel kunnen zijn, in plaats van alles wat er soms nog mist.
En ik ben zo blij om te merken dat het elke keer zoveel makkelijker wordt om ermee om te gaan in hoe het nu is. Dat het gemis over wat er niet is zoveel minder is en zo vaak echt helemaal weg. En dat hoe meer ik durf te geloven, hoe meer concrete bevestiging ik krijg dat het klopt, waardoor ik er nog weer meer in durf te geloven. En ja, dan kan het nog steeds zo zijn dat ik het allemaal bedenk en dat er niets van waar blijkt te zijn. Maar ik wordt veel blijer van blijven geloven dan van opgeven. Ik zou niet weten wat ik anders zou moeten doen. En dat is voor mij reden genoeg.
Mijn vraag aan jou: van wie of wat wordt jij ultiem blij en kun je voelen dat alleen de gedachte daaraan je al echt tot in je tenen vrolijk maakt? Durf maar te geloven dat het kan, wat het dan ook is.
Liefs, Petra