Ik heb me zo lang verzet tegen alles wat maar enigszinds zweverig was… Voor mij is het zo belangrijk dat het concreet is, dat het ergens toe leidt. Zag totaal het nut niet in van stil op een kussentje gaan zitten en (in mijn ogen) totaal geen stoere dingen doen. Mijn harde buitenkant hield alles wel buiten waar ik niet blij van werd. Maar het liet ook niets binnen. Voelde me vaak zo leeg, zo onbetekenisvol en ongezien.
En automatisch ging ik ervan uit dat iedereen dat wel zo zou ervaren en dat het er bijhoorde. Terwijl er ook ergens dat stemmetje was dat me vertelde dat ik het anders wilde. Never in my wildest dreams had ik toen geloofd dat ik in staat zou zijn dat ik ‘anders’ op en dag voor mezelf zou creeren.
En was lang nooit echt aanleiding om me verder te verdiepen in mijn gemis. Tot mijn vader overleed. In zijn zijn laatste weken thuis en rond zijn overlijden ervaarde ik een verbinding die er nooit eerder was geweest. En waardoor ik merkte dat ik dingen kon die ik nooit eerder kon en dat dat me heel erg raakte. Teveel raakte. Dat maakte dingen in me losmaakte die ik met mijn verstand niet kon oplossen.
Ik kwam bij een haptonoom terecht, daarna bij een cursus emotioneel lichaamswerk bij Venwoude. Vrijuit kunnen spelen en kunnen zijn bracht me in contact met een deel van mezelf waar ik met mijn verstand niet bij kon, maar wat zo aan alle kanten kloppend voelde. Ik voelde me zo voor vol gezien, wat me enorm bevestigde in mijn zijn, in genoeg zijn, in echt contact durven maken. Met mezelf, met alles wat er in me leeft en van daaruit met anderen. Er hebben nog vele jaren tussen gezeten voordat ik me definitief in tantra ben gaan verdiepen, maar op Venwoude in Lage Vuursche is daar wel het zaadje voor geplant.
De laatste weken krijg ik zoveel signalen die me elke keer weer bevestigen dat wat ik diep van binnen al jaren voelde, dat verlangen naar een ander leven, mijn onmogelijk-waar-te-maken dromen, per dag steeds meer werkelijkheid mogen worden. Als aanmoedigingen om alle angst die me daarvoor nog in de weg staat achter me te laten.
Het mooiste voorbeeld daarvan is ongetwijfeld de commercial die ik onderaan deze blog heb bijgevoegd. Ik werd door een stadsgenoot meegevraagd naar opnames bij het Metropole orkest. Geen idee waarvoor of wat precies, maar ben altijd wel in voor nieuwe ervaringen, dus meegegaan, netjes op rij twee in het publiek gaan zitten. Zes keer hetzelfde stuk aangehoord, drie keer gaan staan om een overdonderend applaus te geven aan het eind.
Het bleek iets te zijn als verrassing voor de componist van een stuk, die zelf aanwezig was bij de uitvoering ervan. Verder nog steeds geen idee. Tot ik vanochtend op facebook een filmpje voorbij zag komen met de foto van de betreffende componist als plaatje. Natuurlijk meteen aangeklikt. Blijkt het resultaat van die opnames een commercial te zijn voor nationale nederlanden die gaat over je dromen waarmaken…
Het zijn van die tekens aan de wand waarvan ik lang heb volgehouden dat het gewoon toeval was. Niet is minder waar durf ik inmiddels te zeggen. Je ziel ziet zelf de antwoorden al van vraagstukken die je met je verstand niet op kunt lossen. Daarom vallen ze je zo op. Daarom raken ze zo. Omdat ze resoneren met jouw droom en je een stukje laten ervaren van hoe het zou kunnen zijn.
Die tekens aan de wand zijn jouw gidsen die je vertellen dat je op de goeie weg bent. Volg ze!
Namasté
Zo prachtig….die passie die je voelt en ziet, raakt zo diep.