Schrijven doe ik graag. En ik vind het leuk om met woorden te spelen. Ook taalgebruik is een manier van bewustwording en kan een hulpmiddel zijn om meer geluk, meer openheid en meer eerlijkheid in je leven te creëren. Niet voor niets help ik mensen met die blog starten over wat je echt wil. Het is zo’n prachtige vorm om jezelf te trainen in de vraag: wat wil ik overbrengen? Woorden zijn een prachtige spiegel: hoe vaak zeg jij onbewust iets waar je jezelf klein mee houdt, waarmee je eigenlijk tegen jezelf zegt: je bent niet goed genoeg. En hoe vaak wil jij eigenlijk weleens een vraag stellen, maar doe je dat niet omdat je denkt dat mensen je toch maar raar vinden? In deze blog wil ik een aantal van die onszelf aangeleerde ‘gewoontes’ benoemen.
Het spijt me en sorry
Met stip op nummer 1 op het lijstje van hoe maak ik mezelf onzeker, hoe maak ik mezelf nog kleiner dan ik me al voel! Dat wat er is gebeurt is al gebeurd. Accepteer dat en stop met te proberen om dat wat er voorgevallen is ongedaan te maken. Als er iets is voorgevallen wat niet leuk is, of iets heeft anders uitgepakt dan dat jij gedacht had, neem daar dan de verantwoordelijkheid voor. Dan kun je ook het gesprek aangaan om eens te onderzoeken waarom hetgeen jij gedaan of gezegd hebt zoveel impact heeft en waarom jij de neiging voelt om je ervoor te verontschuldigen. Het levert je in ieder geval een mooi gesprek op en misschien leren jullie er alle twee iets van. Stop in ieder geval met het gebruik van die twee woorden als je van plan bent om de volgende keer toch weer precies hetzelfde te doen. <3
Zucht… dat kan ik niet
Heb je ooit iemand gesproken die blij wordt van die woorden? Die er rijk van is geworden, of zijn bedrijfsnaam ervan heeft gemaakt? Draai het eens om: er is altijd iets wat je wel kunt. Ook al zie je dat nu nog niet. Spreek het uit, schrijf het uit, of doe er iets mee. Er is altijd een manier om je bezig te houden met doen wat je echt wilt. Als je datgene waarvan je denkt dat je het niet kunt kleiner kunt maken, kun je het dan wel? En als je het nu nog niet kunt, dan kun je het later misschien wel. Zonder die diepe zucht is vaststellen en uitspreken dat je iets niet kunt een mooie eerste stap naar bepalen wat je dan wel kunt.
Nee zeggen.
Hoe vaak doe jij dat? Iemand helpen, daar worden we allemaal blij van. Maar door maar bezig te blijven is dingen voor anderen doen ook een prachtige manier om jezelf af te leiden van iets dat er onderhuids borrelt en eigenlijk best wel wat aandacht nodig heeft. Hoe vind je daar een goeie balans tussen. Het is een vraag waar ik zelf ook niet altijd een oplossing op heb. Is iets een uitdagingen om te groeien of is mijn nee een harde nee en wil ik me daar echt aan houden. Meestal weet ik het achteraf pas. Zeg jij weleens “NEE” tegen iets waar je eigenlijk gewoon geen zin in hebt?
Moeten
En hoe zit het met dat woordje moeten? Ik vind het prachtig als het staat voor iets waarvan je tot in je tenen voelt: dit is wat ik te doen heb. Maar er zijn nog zoveel andere ‘moeten’, waarvan je jezelf zou kunnen afvragen of je dit nu echt op dit moment moet doen, of dat er eigenlijk iets anders is waar je meer behoefte aan hebt? Die afwas blijft vanzelf op je wachten, dat stof ligt er morgen ook gewoon nog en die vriendin zou die vriendin niet zijn als dat telefoontje naar haar niet lekker even tot morgen kan wachten als je er eigenlijk even geen energie voor voelt.
Stel die vraag!
Ik herken het zo van mijzelf. Dat ik eigenlijk wel iets wilde vragen, maar dat ik dat toch niet deed omdat ik bang was om een verkeerde indruk te wekken. Om te nieuwsgierig te zijn, of dat het niet gepast was om iemand iets te vragen die een stuk ouder is dan ik. Terwijl je van vragen stellen zoveel kan leren. Als kleuter doen we niet anders, we stellen vragen over alles waar we meer van willen weten. En op een gegeven moment verleren we dat vaak.
In de gesprekken die ik nu voer met mensen vind ik het altijd weer knap als iemand toch zijn schaamte durft te overwinnen en de vraag wel durft te stellen. Zeker als die gaat over iets wat toch een kwetsbaar onderwerp is als intimiteit. En ook als het antwoord “NEE” is, dan heb je wel duidelijkheid over en weer.
Durf te zeggen wat er niet goed voelt en hou dat bij jezelf in plaats van het bij de ander neer te leggen
Ik kom er zelf steeds meer achter. Als er bij mij iets niet goed voelt, dan blijkt dat achteraf zo vaak te kloppen. Het wegstoppen kan, met als gevolg dat het probleem vaak alleen maar groter wordt en dat het er pas uitkomt op het moment dat het stoom al uit je oren komt. Je kunt het ook in een vroeg stadium bekend maken dat je je ergens aan ergert. Met de zin: “die stropdas die je aan hebt vind ik echt verschrikkelijk” hoef je de ander niet te overtuigen dat hij (of zij ?) perse een andere stropdas aan moet trekken, maar ben jij je ergernis wel kwijt doordat je jouw ergernis hebt kunnen delen. En misschien krijg je wel als antwoord: “ja ik ook, en vanavond als we thuiskomen gaat ie weg”. Misschien ook niet en is het over een jaar de beste grap ooit.
Durf aan te geven wat je wilt
Ik vind het vaak zo lekker als iemand anders aangeeft wat hij of zij wil, dan hoef ik zelf even de beslissing niet te nemen en kan ik zelf even in de volgende modus. En ja, met uitspreken wat jij wilt, loop je het risico dat iemand anders dan iets anders wil dan jij. Maar je hebt wel een vertrekpunt om te bepalen wat dan wel. En in de praktijk merk ik zelf vaak dat degene waar ik dat dan tegen zeg zo vaak eigenlijk altijd wel ongeveer hetzelfde wil.
Vraag om wat je nodig hebt.
Als je jezelf de vraag kunt stellen wat je nodig hebt en je weet daar ook het antwoord op, deel dat antwoord dan! Ook als het iets is waar iemand anders je niet bij kan helpen, dan nog kan het helpen om de vraag te stellen. Wellicht kan iemand je een vraag terug stellen die je dichter bij een oplossing brengt die wel uit te voeren is. En ook als iemand anders je niet direct aan de oplossing helpen, met het delen van de vraag over wat je nodig hebt maak je de ander wel deelgenoot van hoe jij je voelt.
Kom niet met oplossingen!
Een hele belangrijke voor mij! Als ik een oplossing zoek dan vraag ik daar wel concreet naar. Veel vaker weet ik zelf prima hoe ik het moet oplossen en heb ik veel meer behoefte aan iemand die er even voor me is, die mijn verhaal wil aanhoren zonder oordeel. In oplossingen aandragen zit voor mij soms en vorm van ongelijkheid. En dat kan soms heel ongewenst voelen op een moment dat ik veel meer behoefte heb aan iemand die naast me komt staan.
Aannames doen.
Ik ben er nog steeds een ster in. Bepaalde dingen zien of horen en daar dan allemaal conclusies aan verbinden. Soms kloppen die en soms ook helemaal niet. Een gesprek beginnen vanuit een aanname kan leuke onverwachte situaties opleveren, hilarisch ook, maar het kan je er ook van weerhouden om juist het gesprek aan te gaan en erachter te komen dat jouw aanname eigenlijk helemaal niet klopt.
Stel je vraag positief
Zal ik nog iets meebetalen aan de benzine? Klinkt toch positiever dan: je hoeft zeker geen bijdrage in de benzine? De bedoeling bij beide zinnen is volkomen hetzelfde, maar de intentie waarmee je de vraag stelt is totaal anders. Door de vraag positief te stellen maak je jezelf eigenaar van het ‘probleem’ en geef je de ander veel meer ruimte om echt antwoord te geven zoals hij of zij het voelt. Met een negatieve vraag doe je dat eigenlijk andersom en maak je de ander eigenaar van het ‘probleem’. Het zijn maar van die kleine dingetjes, maar als je ze eenmaal doorhebt van jezelf, dan ga je ze steeds makkelijker herkennen.
Durf je ook stil te zijn in gezelschap van iemand?
Woorden zijn prachtig, maar de mooiste momenten voor mij zijn vaak de momenten waarop woorden juist ontbreken. Waarop elke vorm van invulling ontbreekt. En toch betrap ik ook mezelf er regelmatig op dat ik op zoek ben naar woorden om een gesprek gaande te houden. Kun je de woorden ook achterwegen laten en kun je ook in stilte met iemand samen zijn en je dan volledig op je gemak voelen? Ik vind het echt heerlijk als dat er kan zijn. Kun je elkaar in de ogen kijken en dan gewoon ervaren wat er is? Kun je gewoon naast iemand zitten en even niets hoeven dan alleen ervaren wat er is? Probeer het eens. Ik ervaar dat juist daarin een niveau van communicatie ligt waarin je elkaar altijd kunt begrijpen en elkaar altijd weer terug kunt vinden.
Lieve groet,
Petra
