Het is een manier voor mezelf om dingen helder te krijgen. Door de situatie net even wat extremer te maken dan ze werkelijk is helpt het mij soms om opeens te kunnen zien hoe het zit, zodat ik weer verder kan. Met deze blog wil ik een poging doen om wat helderheid te scheppen in waar gedoe in relaties vandaan komt zodat je van daaruit kunt zien wat je kunt doen om dat gedoe vervolgens op te lossen.

De eerste tool ik je daarbij graag aanreik is om houden van iemand, of iemand leuk vinden los te kunnen zien van het gedoe dat er in jullie relatie aanwezig is. Van iemand houden of iemand leuk vinden is een emotie die voortkomt je hartgebied. En het is vooral je fysieke reactie op iemand zien die je dat aangeeft. Je wordt blij van iemand, je voelt dat je hart een sprongetje maakt elke keer dat je diegene ziet. Gedoe, frustratie en ontevredenheid in relaties is iets wat voortkomt uit aangeleerde patronen zijn vooral dingen die zich in je hoofd afspelen.

Hoe liefde voor jou klopt is een vraag die in je ziel zit. Een vraag die is ingebouwd in je systeem en een vraag die opgelost wil worden. Een vraag die je misschien wel van (één van je) ouders hebt geërfd omdat ook zij op zoek waren naar het antwoord daarop. Die zoektocht van je ziel naar wat voor jou echt is kan je hele leven duren. Veel mensen komen op hun sterfbed pas tot de conclusie dat ze bepaalde dingen anders hadden willen doen. En ik hou ervan om te denken dat dat mensen zijn die nog een keer terug mogen. Om nog een keer opnieuw naar de school aarde te worden gestuurd om te leren wat liefde is. En dat we als mensheid daarin een keer zijn uitgeleerd. Dat we liefde zijn geworden en dat we dan dus ook niet meer terug hoeven naar de aarde.

Relatie gedoe komt voort doordat er een verschil optreed tussen hoe liefde voor jou vanuit je ziel klopt en hoe je het aangeleerd hebt gekregn. En om een poging te doen om relatieproblematiek in beeld te brengen kun je grofweg zeggen dat liefde op drie plekken moet kloppen, in je hart, in je hoofd en in je lijf. En hieronder ga ik kort verder op wat het zou kunnen betekenen als je lichaam verschillende signalen afgeeft over wat je voor iemand voelt.

Als alleen je hoofd ja zegt.

Das wsl de makkelijkste: dat zijn de filmsterren die we allemaal in onze dromen weleens voorbij hebben zien komen. De onbereikbaren waarvan je lijf allang weet dat het totaal geen zin heeft om te proberen daar enige vorm van realiteit in te zien. Ik ben zelf iemand die enorm gevoelig is voor gelijkwaardigheid en realiteitszin. Had vroeger ook nooit posters boven mijn bed. Niet de moeite waard om tijd en energie in te steken. Veel te veel concurrentie ook. Maar wel lastig als je vastzit in het idee dat liefde iets onbereikbaars is.

Als alleen je hart ja zegt

Ik heb zelf een aantal mensen waar ik nog steeds een lijntje mee voel, waarvoor ik nog steeds enorm veel liefde voor voel, maar waarvan ik geen flauw idee heb hoe iemand in mijn leven zou passen. En bij wie ik ook niet de behoefte voel om ze op te zoeken. Als het de bedoeling is, dan komt het wel. Wees blij met dat je zo blij wordt van iemand.

Als alleen je lijf ja zegt

Vanuit mijn ervaring zou ik dan zeggen dat je een hoop intimiteit en een hoop energieuitwisseling tekort komt. Zoveel dat je lijf bij de minste of geringste mogelijkheid al je gelijk de aandrang bezorgt om diegene te bespringen. Seks en aanraking heb je nodig en misschien mag je ophouden om naar jezelf het verwijt te maken dat je dat voelt. Misschien zou je ook eens kunnen kijken naar of seks voor jou de enige manier is om verbinding te kunnen maken met de ander.

Wat als je hoofd ja zegt en je hart ook, maar je lijf er niet zoveel zin meer in heeft

De logische optie is om dan te zeggen dat jullie een prachtige vriendschap hebben. Maar das waarschijnlijk te makkelijk. Omdat we als mensen toch nog steeds ook verlangen naar een goeie vrijpartijen en ander gestoei tussen de lakens.

Veel stellen zie ik samen in het midden zitten. Het midden waar het vooral veilig voelt. Waar geen van tweeën heel duidelijk leidend of volgend is. En waar er dus ook geen ruimte is om de energie heen en weer te laten stromen omdat je alle twee dezelfde lading hebt. En waar je wel naar elkaar blijft kijken om die energie op gang te brengen. Nee leren zeggen tegen elkaar en dat in liefde kunnen ontvangen creëert ruimte om te kijken naar wat er wel kan. En het geeft de ander het vertrouwen om initiatief te tonen. Om een keer iets uit te proberen. Omdat een nee niet meteen het einde van een relatie betekent, maar een aanleiding is geworden om het gesprek aan te gaan. Waardoor het helpt jullie relatie te verdiepen en meer verbinding toe te laten. Op die manier breng  je de speelsheid en het vertrouwen weer terug in je relatie. Het risico ervan is natuurlijk wel dat het je ook de duidelijkheid kan geven dat jullie relatie inderdaad een mooie vriendschap is.

Wat als je lijf ja zegt en je hart ook, maar je hoofd niet

Denk eens na over wat jouw beeld is van liefde? Waar komt dat beeld vandaan? Komt dat uit je hoofd, uit je omgeving, of is het het resultaat van je eigen nieuwsgierigheid daarnaar? Durf je te laten ontstaan wat er kan zijn, of hou je nog heel erg vast aan een idee wat je in je hoofd hebt van wat liefde is. Kan liefde alleen maar liefde zijn als het voldoet aan jouw plaatje, of ben je ook bereid om naar jezelf te kijken en jezelf af te vragen of je er misschien naast zit?

Liefde en vrijheid lijkt voor veel mensen een keuze. Of samen zijn met iemand, of de ruimte hebben om van je vrijheid te genieten. Geef jezelf eens de gelegenheid om je voor te stellen hoe het zou zijn als je dat alletwee hebt? Durf je dat beeld van liefde toe te laten? Hoe ziet dat er voro jou uit? En als je dat zou doen, als je dat beeld zou toelaten, wat heb je dan los te laten hebt?

Wat als je lijf ja zegt je hoofd ook, maar je hart niet?

Deze zou ik willen omvormen tot wat als je hart misschien zegt. En ‘misschien’ is misschien wel hoe elke relatie begint. Dat je hart altijd de laatste van de drie is die de beslissing maakt om zich voor de ander te openen? Ik heb ergens weleens gelezen dat van de tien vrouwen er altijd gemiddeld twee zijn waar je het als man op zou kunnen. Omgekeerd is dat iets van twee op de honderd. Misschien ook een reden waarom het voor vrouwen makkelijker is om te praten over relaties, omdat wij dan toch een beetje de overhand hebben als het gaat om partnerkeuzes? Leuk om eens te horen doe die gedachte land bij jou.

Ieders pad loopt anders. Sommige mensen hebben in hun hele leven maar 1 partner, hebben het geluk om gelijk degene tegen te komen die je spiegel is. En anderen hebben lang nodig om te oefenen. Hebben een hoop partners nodig om te leren voelen wat er klopt en wat liefde is. Totdat de bliksem inslaan en je het weet. En dan kom je de juiste(n) tegen. Of andersom. Ik ben er daar zelf eentje van. Mijn idee van wat liefde is zat heel ver weg gestopt. Veilig opgeborgen tot ik mezelf toestemming kon geven om degenen te gaan ontmoeten waarbij het veilig genoeg voelde om alle laagjes een voor een los te peuteren.

Ontdekken van wat die misschien inhoudt is de enige manier om er achter te komen wat het is. Waar de connectie voor staat. En dat hoeft geen liefdesrelatie te zijn. Misschien heb je elkaar iets te leren. Misschien moet de spanning er een keer uit om te merken dat jullie alleen maar hele goeie vrienden zijn. Misschien heb je zakelijk gezien iets met elkaar te doen. Als je het durft te laten ontstaan zoals het ontstaat leer je er altijd iets en ben je op een prachtige manier dienstbaar aan elkaar.

Tot zover. Met de aanvulling dat elke situatie uniek is. Ik heb de waarheid niet in pacht. Die heb je zelf. Maar ik vind het wel leuk om je aan het denken te zetten en hoor graag van je als ik je heb kunnen inspireren. Fijn weekend!