Overgave, de muzikale helden van blof hebben er zo’n mooi liedje over geschreven:

“En meer dan ooit
Ben ik klaar
Voor overgave
Aan jou
Aan je wil en aan je wet
Neem me mee naar bed en laten we zacht zijn voor elkaar”

Intimiteit is zo’n enorme spiegel voor hoe je in het leven staat. Het afgelopen jaar is een transformatiejaar geweest waarin ik me nu voel als een vlinder die aan het einde van die transformatie uit haar cocon is gekropen.  Ik heb vleugels de laatste weken, en voel me opnieuw geboren. Alsof ik uit die cocon alleen maar heb meegenomen wat ik nog nodig heb en de rest achter me heb gelaten.Ik doe alleen maar leuke dingen, kom fantastische mensen tegen, heb mooie gesprekken, kan mensen echt verder helpen in hun reis naar meer vrijheid en ik heb niets meer om bang voor te zijn. Leven in overgave. De laatste weken zijn zo fantastisch. Het voelt allemaal zo makkelijk en het gaat allemaal zo vanzelf. Of het nou om de vele gelukkige momenten gaat of over de lastige momenten, ze komen gewoon voorbij. Wat er ook op mijn pad komt, voor nu kan ik het aan.

Aan het einde van dit jaar deel ik graag iets met je over wat er in die cocon die 2017 heet is gebeurt. 2017 was prachtig, maar ook donker. Omdat het vooral over een donker stuk in mezelf gaat waar ik lang niet aan heb gewild. Ik heb mijn donkere kant lang maar een beetje met rust gelaten. Ik had er zelf de overtuiging over dat het me alleen maar om de kick zou gaan en dat ik dan steeds meer nodig zou hebben om nog een uitdaging te vinden om het nog leuk te hebben.

Niets bleek minder waar.

Juist in die donkerste hoeken van mijn zijn vind ik de overgave, de vrijheid en het vertrouwen gevonden waar ik naar zoek. De vrijheid en het vertrouwen om niet iemand of iets nodig te hebben, maar elke keer weer te leren dat ik de kracht in mezelf kan vinden om elke situatie zelf te dragen. En bovenal het geduld om te durven wachten tot dingen naar me toe komen in plaats van ze na te jagen.

Heel bewust ben ik eerder dit jaar iets aangegaan met een fantastische man die mij uitgedaagd heeft om juist dat angststuk in mezelf op te zoeken om ook daarin de overgave te zoeken. Om ermee te durven spelen en het toe te laten. Misschien wil je dat BDSM noemen, voor mij is het een stuk van mijn persoonlijke ontwikkeling wat ik nodig heb om verder te komen. De ultieme vorm van overgave en vertrouwen opzoeken gaf mij de mogelijkheid om angsten naar de oppervlakte te laten komen waar ik op een andere manier niet bij kon en het aan te kijken.

Met als gevolg dat ik ergens in oktober van dit jaar echt mijn dieptepunt durfde op te zoeken. Zo ontzettend geconfronteerd met mijn eigen onzekerheid, in niet durven geloven in mezelf. Ik wilde er niet meer voor weglopen. Wilde er dwars doorheen. Dus elke keer weer een stukje meer angst toegelaten. Met twee weken hyperventilatie als gevolg. De nachten waren een drama. Wakker schrikken met een hartslag die helemaal op hol was en me dan realiseren dat ik in mijn hoofd prima kan bedenken dat er niets aan de hand is, maar dat mijn lijf hele andere signalen aangaf: ik had ongeveer het gevoel dat ik doodging…

Dat had ik nodig

En juist dat gevoel durven opzoeken had ik nodig. Om daar bij te kunnen zijn en me realiseren dat er dan nog steeds niets gebeurt. Dat ik nog steeds ademhaal en dat ik nog steeds een keuze heb om daar wel of niet te zijn. Daar op de bodem van de bodem midden in de nacht realiseerde ik me dat er ook in doodgaan niets is om bang voor te zijn. En dat als het hierbij zou blijven er niets zou zijn waar ik nog spijt van heb, wat ik nog gedaan had willen hebben of wat ik nog tegen mensen zou willen zeggen. Die ultieme bodem voelen was waar ik naar op zoek was. De bodem van de bodem is de stevigste grond onder mijn voeten die ik ooit zal vinden. Daardoor realiseerde ik me dat er niets is dat mij er nog kan weerhouden om te doen waar ik het gelukkigste van wordt.

Het is de belangrijkste les die ik mezelf heb geleerd. In iedere geval van het afgelopen jaar, maar misschien wel in mijn hele leven. Mijn eigen angsten aankijken, ze volledig erkennen erbij durven zijn en me realiseren dat angst uiteindelijk ook weer transformeert in liefde en dat liefde zich niet alleen manifesteert in licht, maar ook in donker.

Gelukkig zijn we in de basis allemaal. Maar vaak voelen we dat niet omdat er een dikke laag van angst overheen ligt. Die dikke laag kun je niet omzeilen als je je hart wil volgen; je kunt het alleen maar aangaan. Stapje voor stapje en steen voor steen die laag weer afbouwen. Durf jij het ook aan te gaan in 2018? Ik beloof je, het wordt magisch en ook jij kunt het!  Ik wens je mooie vlieguren in 2018.

Veel liefs, Petra