Je hart volgen, je zielsmissie vervullen, het klinkt prachtig en dat is het ook. Maar het is ook de moeilijkste weg die ik in heel mijn leven zal bewandelen.
De veiligheid overboord van waar ik altijd op heb kunnen bouwen en elke dag weer opnieuw kiezen voor vertrouwen. Het vraagt veel van me de laatste tijd. Elke keer weer opnieuw vertrouwen in mezelf, in dat ik het aankan, dat ik het waard ben. Vertrouwen vinden in dat het goed komt en dat ik met De Verbindingsfabriek echt ga komen waar ik nodig ben en waar ik mijn volle potentieel kan leven.
Vertrouwen vinden in mijn missie, en nog meer vertrouwen vinden in de universele goddelijke liefde die door ons allemaal heenstroomt. De laatste maanden stroomt er zo weinig bij mij.
Vertrouwen vinden in dat er altijd mensen zullen zijn die vertrouwen in mij hebben en die ik mag helpen. Vertrouwen hebben in dat er altijd mensen zijn om van te houden en die van mij zullen houden, zonder verlangen, regels en beloften, maar omdat het er is, was of nog zal komen.
Er zit nog zoveel angst om mijn vertrouwen, angst die ik nu eindelijk de ruimte durf te geven om naar de oppervlakte te komen. Maar die ook zoveel bepaald van mijn doen en mijn laten. Ik besef me rationeel dat er niets is dat me kan gebeuren, maar mijn reptielenbrein schreeuwt om omdraaien en met een noodvaart terug naar de veiligheid. Terug naar de zekerheid van een baan, een inkomen en een lieve man om naast in slaap te vallen.
Terwijl ik weet: daar ligt de oplossing niet. Zekerheid is fijn, maar het brengt me niet waar mijn ziel naartoe wil. Daar ligt niet mijn antwoord op hoe ik mijn volle potentieel kan leven. Juist in het leren omgaan met angst en onzekerheid, daar ligt mijn groei en dat is wat ik mezelf te leren heb.
Ik heb er lang op vertrouwd, op veiligheid. 40 jaar lang heb ik van mezelf niet zoveel gehoeven. En daar ben ik dankbaar voor. Ik heb vanuit de veiligheid zoveel kunnen doen, ontdekken, reizen, liefgehad en zo mijn verlangens mogen blootleggen. Daarmee bereikte ik ook een punt waarop ik, binnen de grenzen van mijn eigen comfortzone, niet meer verder kon groeien.
Alle zijwegen uitgeprobeerd en tot de conclusie gekomen dat ik het daar ook niet ga vinden. Om dan te ervaren hoe ik, met knikkende knieën, dan toch met minuscuul kleine stapjes, buiten mijn comfortzone stap. Omdat het niet anders kan, omdat mijn drive uiteindelijk groter is dan de angst.
Er is geen andere weg dan mijn weg. Mijn weg, die mijn ziel al voor mij heeft uitgelegd, en die ik mag lopen, in mijn tempo. En omdat het mijn weg is mag ik er ook op vertrouwen dat ik ook de uitdagingen aankan die er op mijn pad komen.
Wat ik onderweg ook tegenkom, uiteindelijk is er niets dat me tegenhoudt om te delen met de wereld wat ik te delen heb. Dat heeft niets met geld of andere zekerheden te maken. Dat herhaal ik elke dag voor mezelf en dat helpt, om me te beseffen: het enige dat telt is nu.
En nu ben ik gelukkig, dankbaar en hou ik van deze weg. Ondanks alle hobbels en huilbuien, omdat het me brengt waar ik zijn wil. Ik zit fijn deze blog te schrijven en vanavond komen er drie fijne mensen naar mijn huis voor een avond waarin er kan ontstaan wat er mag ontstaan. Iets waar ik volledig veilig bij voel en waar ik vertrouwen van krijg; een heel fijn vooruitzicht. Ik wens je een fijn en liefdevol weekend. ♥