Ode aan het risico, wat een heerlijke titel. Hij komt uit een stuk uit de correspondent dat ik eerder deze week las over het begrip risicovreugde: “de vreugde van het erop te wagen. Het plezier van het proberen. Risicovreugde is de hoogte vorm van generositeit en de mooiste vorm van vrijheid. Wie kersen wil eten, moet in de bomen klimmen”.*

Als kind al zijn we vaak geconditioneerd om gevaar te meiden en met een grote boog om risico heen te lopen. Terwijl we ook erg nieuwsgierig zijn naar alles wat afwijkt van de standaard. Met De Verbindingsfabriek doe ik aanspraak op die nieuwsgierigheid in jou, en nodig ik je uit om het risico aan te gaan.

Zoek eens een situatie op waarin je niet goed weet wat je kunt verwachten. Wanneer heb jij voor het laatst iets gedaan wat je spannend vond? En hoe voelde je je toen dat toch bleek te lukken? Is dat niet alle mislukte pogingen meer dan waard? Heb je dan niet het gevoel dat dit is waar het echt om gaat?

Op mijn 13de was ik het onzekerst meisje van de klas, een schild met de dikte van een stadsmuur om me heen, weinig sociale contacten en eigenlijk best wel eenzaam. En ik had ergens in mijn achterhoofd altijd wel een verlangen naar meer, maar zat ik als onzekere tiener tussen allemaal andere onzekere tieners. Tegelijkertijd ging ik er ook vanuit dat iedereen dat ‘is dit alles gevoel’ wel zou hebben en ik het daarom maar beter kon accepteren. Wat natuurlijk voor geen meter lukte (gelukkig maar!)

Stukje bij beetje ben ik de verbinding aangegaan. Weinig praten (pratend weet ik het allemaal prima) en veel meer leren voelen; wat speelt er zich in mij af, wat is mijn verlangen en hoe kan ik een weg kan vinden om daaraan gehoor te geven. Ik heb er lang over gedaan om uit mijn schulp te kruipen en mezelf te leren om me niet meer tegen te laten houden door waar ik bang voor ben. Maar de trein die rijd en eenmaal gestart is er geen stoppen meer. En de afgelopen weken zijn er wel eens momenten dat ik mezelf ergens terugzie op foto of film en dan serieus denk “ben ik dat?” als ik de kracht van kwetsbaarheid terugzie in mezelf.

En op zoek naar de volgende persoonlijke uitdaging beland ik dan afgelopen weekend tussen de TNT’ers op een tantra feestje. Vreselijk zenuwachtig omdat ik van tevoren niet goed wist wat ik kon verwachten. Nieuwe omgeving, andere mensen, andere sfeer en een andere energie dan dat ik gewend ben. Terwijl ik aan alles wel voelde dat dit me weer een stap verder zou brengen en dat dat is was ik wil: verder komen. Als vrouw en als ondernemer. Nog meer mijn eigen bodem te voelen, nog meer vertrouwen te krijgen in mijn missie en te ervaren dat ik altijd nog zoveel meer kan dan ik denk, als ik maar trouw blijf aan mezelf.

Natuurlijk was het een ontzettend gaaf feest, zoveel te zien, te ontdekken, te ontmoeten en te verbinden. En vanaf het moment dat ik binnen stapte voelde ik: ja, dit kan ik wel… Dat het dan voor mij een succes is komt vooral omdat ik mezelf heb uitgedaagd om die nieuwe situatie op te zoeken. Om die boom in te klimmen en die kersen te grijpen. Kies voor wat je nodig hebt, niet voor wat je klein houdt als je wilt groeien. Dat is wat ik jou ook zo toe wens: klim die boom in en ga ervoor. Zie het als een experiment. Je mag fouten maken, als het niet lukt, kun je het altijd weer opnieuw proberen of iets anders uitproberen. Spijt krijg je juist van de dingen die je niet gedaan hebt.

Dat privé en zakelijk door elkaar gaan lopen als je gaat doen wat je echt wilt daar ontkom je niet aan. Ik vind dat alleen maar heel erg fijn, dat ik het juist niet meer hoef te splitsen. Afgelopen weekend heeft er dus ook weer toe geleid dat ik aan de slag ben gegaan om de volgende tak aan de verbindingsfabrieks-boom vorm te geven. Iets waar ik ook een poos tegenaan heb gehangen en het vertrouwen niet voor voelde, en dat nu opeens wel lijkt te lukken. Fantastisch vind ik dat, dat je grenzen steeds verder kunt verleggen, steeds meer vertrouwen kunt vinden en dat dat volledig vanuit ontspanning kan, als je er maar je focus op houdt.

Of ik niet bang van wat de buren van mijn escapades zullen zeggen? Om eerlijk te zijn niet. Ik doe waar ik gelukkig van wordt en om eerlijk te zijn: van mijn buren en stadsgenoten krijg ik alleen maar positieve reacties. De meeste mensen zullen het juist bewonderen dat je het aandurft om iets anders te doen of voor iets anders te kiezen. Met dat besef kan ik steeds vaker mijn hart volledig openen zonder bang te zijn over wat me zal overkomen. Dus op naar het volgende les, op naar het volgende feestje!

 

Met dank aan Renate van der Zee voor het mogen plaatsen van de foto van onze voorbereiding zaterdagavond <3.

* Hier vind je het volledige artikel.