Het is de krachtigste overtuiging die ik losgelaten heb in mijn persoonlijke groeiproces: succes is hard werken. Het is precies andersom. Als ik wil doen wat mijn hart me ingeeft, dat ik het dan juist nodig hebt om ‘niks’ te doen en om het juiste moment af te wachten om te voelen wat er de bedoeling is en wanneer ik die stappen kan zetten. En dat het ook volkomen oké is als ik dat antwoord nu nog nog niet heb. Dat ik dan niks anders hoef te doen dan te ontspannen, afleiding te zoeken, iets anders te gaan doen en de tijd zijn werk laten doen.
Hard werken, zwoegen en ploeteren werkt niet, dat is niet de energie waarmee je vanuit je hart kunt werken. Ik heb zoveel geschreven. Zoveel waarvan ik dacht dat ik het voor anderen schreef, zoveel waarvan ik elke keer dacht dat dit het stuk was wat de doorbraak zou brengen en mijn agenda zou vullen. En nu ik na een periode van stilte erop kan terugkijken zie ik het pas voor wat het is. Het was mijn eigen ontdekkingstocht in zekerder worden in mijn communicatie. (trauma gaat altijd in je maanteken zitten, misschien een onderwerp voor een latere blog). En wat nu een prachtig geschiedenisboek is van mijn eigen reis waarin ik telkens kan terugbladeren om te zien hoe ik zelf bepaalde dingen heb opgelost als ik dat niet meer zou weten.
Je doet zoveel met een bepaald doel voor ogen. En dat doel heb je ook nodig, want anders doe je het niet. Maar het is vaak niet het doel waar het uiteindelijk toe dient. Wat je hart er voor plannen mee heeft zal zich pas veel later openbaren. Van maar blijven schrijven en proberen en telkens weer tot de conclusie komen dat het niet werkte bleef er niets anders over dan een ander keuze maken. In uitvinden wat er zou gebeuren als ik niks zou doen, als ik zou leren om achterover te leunen, leren beschikbaar te blijven en open te blijven staan voor wat ik aangereikt krijg. Alleen maar reageren op de vraag van de ander en daarop leren wachten.
Hel vond ik het om het te leren. Het liet me het diepste van mezelf zien. Alle shit naar boven brengen die er nog in mezelf opgeslagen was. Met als meest concrete voorbeeld het verkopen van ‘mijn’ huis, mijn laatste zekerheid loslaten. Het brengt me vandaag tot de conclusie dat niks doen niet bestaat. Dat ik ook in mijn allerslechtste dagen, als ik echt van gekkigheid niet meer weet wat ik zou kunnen doen om die leegte van niks doen te kunnen opvullen, van echt niet meer weten waar mezelf nog blij mee kan maken, dat ik ook op die dagen steeds alleen maar bezig ben met leren. Leren om de leegte te accepteren voor wat het is.
En heel, heel langzaam, veranderd het niks doen weer terug naar de modus zoals ik die graag voel: ik ben altijd aan het werk en ik ben ook altijd vrij. Alles wat ik doe, van slapen, tot eten, sporten, spelletjes, boodschappen doen, me vervelen, reizen, genieten van de wind die door de bomen waait, fantaseren over wat er allemaal zou kunnen, uren in de kroeg of ik een goed restaurant of iets simpels als koffie zetten en daarvan genieten, samen of alleen. Alles wat ik doe staat in het teken van me optimaal voelen. Als ik me optimaal voel ben ik op mijn best. En als ik me optimaal voel, dan heb ik het vermogen om niks anders te doen dan te luisteren naar mijn hart en naar het hart van een ander en daar vanuit mijn intuïtie opvolging aan te geven. Om alleen maar datgene te kunnen doen of zeggen wat er nodig is en meer niet.
Ik ben het zelf die me dat influistert en toch ook niet. Het is misschien een deel van mij dat al ouder is dan ik. Dat deel dat weet, of in verbinding staat met iets dat weet. En dat me precies de dingen verteld die ik moet horen, op de momenten dat ik het nodig heb om ze te horen zodat ik ze ook dan kan doen en ze daarna weer mag vergeten. En het is grappig om ook op die manier dit huis in te richten, dit huis wat net zo goed dienstbaar is aan Soldier of Love, op een manier die ik nu nog niet precies kan bedenken. Hier moet ik nu zijn. Om de kledingkast pas te kunnen bestellen op het moment dat die weer voorradig is als dat de afgelopen maand telkens niet zo was. Als ik eindelijk de knoop kan doorhakken over de gordijnen die ik wil, waar ik al een maand niet in kan kiezen. Gewoon de simpele praktische dingen en dan vooral hoe ik die voor mezelf nog makkelijker maak.
Persoonlijke groei is steeds vooral veel “nee” te horen krijgen en daar ok mee zijn. Maar vandaag… Mars is uit zijn retrograde. Nieuwe maan erbij in mijn eigen sterrenbeeld. Het levert bij mij een enorm “YES” gevoel op, een paar praktische oplossingen en in ieder geval weer een paar woorden op het digitale papier. Heel fijn.
Fijne zondag lieverds.
