Onze economie stevent af op zijn eigen faillissement. Op alle fronten is de conclusie meer dan duidelijk; zo kan het niet langer. Op kleine schaal gebeurt er al zoveel en verandert er al heel veel. En tegelijk zien we op grote schaal nog geen verandering. Meer winst maken is nog steeds de norm. Onze economie is een trein die met 160 km per uur op een keiharde muur af rijd. We putten onze aarde uit. Op grote schaal. Iedereen ziet het gevaar. En toch is niemand in staat om aan de handrem te trekken. Blijven doen wat we altijd deden is nog steeds veiliger dan de keuze maken om te veranderen.
Veranderen heeft met traumaverwerking te maken. Met alles loslaten wat je laat zijn wie je dacht dat je bent. Alles in twijfel durven trekken. Totdat er niets meer van je over is dan één grote chaos, waaruit je opnieuw geboren wordt. Das een proces waarvan ik zelf ook weet dat je telkens weer voor de vluchtroute kiest. Dat je telkens nog voor de uitweg kiest die je vertelt dat je niet hoeft te veranderen, dat je niet bij je partner weg hoeft, je huis moet verkopen of je baan op moet zeggen of een waarheid moet loslaten die je je leven lang als waarheid hebt aangenomen.
En dat is waarom die muur mijn hoop is. Die muur is precies wat we nodig hebben. Die ook ik nodig heb. Onze economie mag zichzelf stuk rijden op die muur of ze mag net op tijd stoppen; het effect is uiteindelijk precies hetzelfde. En ook onze economie mag alle zijweggetjes bewandelen die ze nog kan bewandelen. Ik ben te lang bezig geweest met mensen willen redden. Met juist willen voorkomen dat iemand tegen die muur aanrijdt. Vandaag ben ik blij om te zien dat het precies hetgeen is wat er mag gebeuren.
Ten onder gaan aan je eigen succes is een proces dat ik zelf volledig ken. Wat ik deed was telkens weer wat ik dacht dat ik te doen had. Het was het soort resultaat wat mijn omgeving als succes bestempelde. En als je zelf geen flauw idee hebt wat je te doen hebt op deze wereld, dan neem je dat aan als norm voor wat je zelf ook wil bereiken.
Totdat je erop stukloopt. Totdat je voor jezelf de conclusie moet trekken dat het anders kan omdat je er anders zelf aan onderdoor gaat. Laat die trein maar voortrazen, ik stap eruit. Ik ga het anders doen en ik ga ontdekken wat succes is door aan mezelf de vraag te stellen waar ik blij van wordt en wat ik kan doen om voor onze wereld te gaan zorgen ipv andersom.
Veranderen is hard werken. Het is jezelf aankijken en het verschil leren zien tussen wie je echt bent en wat je aangeleerde patronen zijn. En die dan loslaten en ontdekken hoe het anders kan. Totdat je voelt dat je bent wie je wilt zijn. Totdat je voelt dat je doet wat je wilt doen.
Ik ben de stem van moeder aarde. Ik omarm mijn ware natuur als mijn werkgever. Als degene die mij telkens weer laat zien wat ik mag doen om mensen te helpen zichzelf te worden. Om mensen te helpen ontdekken hoe je weer onderdeel wordt van de natuur en hoe ook wij weer kunnen gaan geven en nemen op een manier waarmee we voor ons eigen thuis, voor onze eigen aarde gaan zorgen.
Ik kijk niet uit naar de pijn en de angst die die verandering nou eenmaal met zich mee brengt. Ik kijk er niet naar uit dat er mensen hetzelfde proces mogen doormaken waar ik doorheen gegaan ben. Maar ik kijk er wel naar uit dat die muur nu wel echt heel dichtbij begint te komen en ik me klaar voel voor wat er komt.
