Ons feestje in de kerk is een initiatief van Marije Hage, de dominee van de Grote Kerk in Weesp om mensen bij elkaar te brengen en uit te nodigen om iets te delen over wat hen inspireert of wat ze geleerd hebben. Toen ik dit initiatief voorbij zag komen wilde ik daar direct aan bijdragen. Omdat een kerk naar mijn idee precies dat zou moeten zijn: een plek waar mensen elkaar ontmoeten om het te hebben over wat er echt toe doet in het leven. Mijn bijdrage aan deze reguliere kerkdienst waren deze woorden.

Weesp, 3 juni 2018

“Goeiemorgen allemaal, wat heerlijk om zoveel open en nieuwsgierige gezichten te zien. Kijkend naar deze vlam, naar dit vuur dat hier brand in naam van de liefde wil ik jullie graag iets vertellen over mijn groeiproces van de afgelopen jaren. Gisterenavond bedacht ik me wat ik vandaag aan zou trekken en ik bedacht dat ik wel weer eens een pak kon aantrekken. En toen ik me daar vanochtend in gehesen had, voelde ik nee, dit past niet meer bij me. Ik heb een pak lang gezien als een manier om ergens bij te horen. En ik dacht dat het mijn manier was om veiligheid te vinden.

Dat erbij horen is heel lang een belangrijk ding geweest voor me. Iets waarvan ik dacht dat ik de enige was die dat voelde. En met dat gevoel om bij een community te willen horen, neem ik jullie graag even mee naar Zuid Afrika, mijn tweede thuisland. Waar ik, behalve zoveel prachtige natuur, ruimte, dieren ook iets anders ontdekte: in veel Afrikaanse talen bestaat er geen woord voor eenzaamheid. Het leven in een community en leven op een oerinstinct is daar nog zo tastbaar. En dat is een andere reden waarom ik er zo graag kom.

Nog wat verder terug in de tijd denk ik terug aan de enorme brede stoep voor ons huis waar ik volop kon spelen met alle andere kinderen uit de straat. Ik ben opgegroeid in een enorm veilige situatie, maar ook een erg begrensde. Echte uitdagingen waren er niet thuis en mijn ouders hebben me voor veel beschermd. En dat is heel goed geweest, want ik had het nodig.

Wat er thuis een stuk minder aanwezig was, was fysieke aanraking. Ik ben niet opgegroeid met knuffels. Een gegeven dat ik als kind voor normaal aanvaardde, maar waar ik als tiener en twintiger echt last van had. Tot ik op een dag besloot om daar een antwoord op te gaan zoeken. Een antwoord op hoe ik wel dat contact kon aangaan met een ander. En dat antwoord kwam voor mij in de vorm van tantra.

Veel mensen die ik spreek denken bij dat woord meteen aan seks. En ja, ten dele is dat waar, intimiteit is voor veel mensen, en ook voor mij, de ultieme manier om de verbinding aan te gaan. Maar uiteindelijk gaat het er voor mij om, om de verbinding te maken en dat hoeft helemaal niets met seks te maken te hebben.  

Wat het mij heeft geleerd is dat ik mijn eigen weg mag zoeken als het gaat om religie, om intimiteit en om relaties. En het heeft me geleerd dat ergens in geloven, ergens voor durven te gaan staan, dat dat zoveel te maken heeft met volledig jezelf mogen zijn en daarin dus ook volledig mannelijk of volledig vrouwelijk mogen zijn, met alle verlangens en gevoelens die daarbij horen.

Terug naar mijn herkomst: mijn moeder is opgegroeid in een streng katholiek geloof. Iets waar ze op een gegeven moment afscheid van heeft genomen. Ik heb haar verhalen erover wel gehoord en ben daardoor gekleurd geraakt als het gaat om het instituut kerk. Toen ik een aantal jaar geleden met mijn moeder in Rome was, en we ook de sixtijnse kapel bezochten gebeurde er daar iets wat me raakte. Ik ben daar op een stoel gaan zitten en heb een paar minuten alleen maar zitten huilen. Het waren gelukstranen. Ik voelde daar zo enorm veel liefde. In een vorm die veel groter is dan ik kan beschrijven en waar ik alleen maar volledig tegen ja tegen kan zeggen. De weg van de liefde is mijn weg. Dat voelde ik ook daar en dat voel ik hier nu ook.

Dat is niet de makkelijkste weg, het heeft me zoveel vraagtekens opgeleverd en vele slapeloze nachten, maar uiteindelijk heb ik iets heel waardevols door gevonden: de liefde voor mezelf, liefde voor werk waar ik van hou en zoveel liefde voor anderen. Liefde waarvan ik in het verleden nooit genoeg had en waardoor ik in relaties niet de rust vond die ik nu wel heb. In een vorm waarin ik volledig mezelf kan zijn en waar ik nooit aan gedacht had: in mijn leven zijn er twee geliefden en ik hou van beide evenveel. En de enige manier waarop dat er kan zijn is in volledige openheid.

Wat ik wil uitdragen met mijn woorden is dat mijn gemis aan intimiteit me een zoektocht heeft gegeven. En dat die zoektocht heeft geresulteerd tot iets waardoor ik de liefde die ik gevonden heb weer kan doorgeven en ik er tegelijkertijd het grootste geschenk aan mezelf van maak. En als ik als vrouw verder wil groeien, dan hoef ik alleen maar elke keer een keuze te maken als er een uitdaging op mijn pad komt. En welke keuze ik ook maak, dat maakt niet uit, ik kan het niet verkeerd doen.

De mensen waar ik volledig kleur bij kan bekennen zijn mijn spiegels en zij leren mij, op elke nieuwe weg die ik insla, dat de veiligheid die ik nodig heb om de verbinding aan te gaan uiteindelijk altijd in mezelf ligt, en dat ik die vind door volledig mezelf te zijn. En dat is wat jou wil meegeven: durf in liefde volledig jezelf te zijn en ga vanuit jouw kern vanuit jouw talent en vanuit jouw vuur de verbinding aan met anderen als je daar de ruimte voor voelt.

Dank voor je aandacht, fijn om dit met je te mogen delen”.