controle

Ik had ooit verkering met iemand die een behoorlijke tijd in het leger had gezeten. Hij had de KMA in Breda gedaan en was iemand die met bijzonder veel gemak gewoon kon doen wat er van je gevraagd werd en op je eigen lichaam te vertrouwen. Voor een vakantie hadden we besloten dat we wilde leren duiken. Iets dat ik, als controlfreak met een verleden van een aantal oorontstekingen en een enorme angst voor dat die pijn weer terug zou komen, behoorlijk spannend vond. De cursus bleek dan ook een behoorlijke mislukking van mijn kant. Waar de theorie me prima afging, schoot ik in de praktijk onder water bij elke druppel water die ik voelde op plekken waar dat niet fijn voelde onmiddellijk in de paniekstand. Ik heb de cursus dan ook niet afgemaakt en ook onze relatie heeft het niet gered. Teveel verschillen en de afstand te groot om van elkaar te kunnen leren.

Ik kon hem natuurlijk wel schieten om het gemak waarmee hij rustig alle oefeningen afwerkte en zijn duikbrevet haalde. En tegelijk was het ook iets waarvan ik wilde dat ik dat ook had. Het vertrouwen om gewoon de dingen te doen die er van je gevraagd worden, niet bang te zijn en het vertrouwen te hebben dat het goed komt en pas na te denken over wat je moet doen als het verkeerd gaat, als het verkeerd gaat. Paniek heeft me vaak ik de weg gezeten om de dingen te doen die ik eigenlijk heel graag wilde.

Ik ben voor zoveel dingen bang geweest. Durfde als tiener als niet in draaimolen in de Efteling omdat ik bang was om misselijk te worden. Durfde als tiener niet te dansen omdat ik bang was om op te vallen. Alcohol heb ik pas heel laat ontdekt omdat ik bang was om dronken te worden en de controle te verliezen. En ik durf nu pas kleding aan waarmee ik opval op een feestje of in de kroeg, terwijl ik als twintiger liefst zo onopvallend door het leven ging. Met skiën ben ik nog steeds bang om te vallen als ik te hard ga. Mijn zere knieën en ijskoude voeten als herinnering aan mijn laatste schaatstocht als tiener hebben ervoor gezorgd dat ik pas na dertig jaar weer aan schaatsen kon denken als iets leuks. Met hardlopen moet ik steeds weer helemaal opnieuw beginnen; ik ben op sportief gebied geen held en dat zal ik ook nooit worden.

Daarmee heb ik lang opgekeken tegen mensen die in staat zijn om het uiterste uit zichzelf te halen, mensen die schijnbaar geen angst lijken te kennen omdat het doel wat ze voor ogen staat ze het vertrouwen geven om die angst te overwinnen. Ik merk dat er op dat vlak dingen aan het veranderen zijn bij me. Ik begin aan het begin van dit nieuwe jaar steeds meer mijn eigen kracht te voelen. Voel zoveel vertrouwen in dat ook ik in staat ben om gewoon te doen wat er van me gevraagd wordt. Ik voel en merk dat ik alle angst die ik daar zo vaak in gevoeld heb langzaam begin kwijt te raken en dat mijn dagelijkse dingen doen voortkomt uit een natuurlijke flow waarin angst geen rol meer speelt.

Ik schrijf dit stukje naar aanleiding van het programma Special Forces Vips wat ik vanavond zag. Beelden waar ik met bewondering naar kijk om alle uitdagingen en opdrachten die de kandidaten elke keer weer aangaan en uitvoeren. Waarbij ik me nog maar eens bedenk dat uitzoeken waar je goed in bent soms betekent dat je dingen doet die eng voelen. Dat nee zeggen nooit een afgang is, alleen maar een beslissing om voor een andere route te kiezen. En dat je dat met opgeheven hoofd mag doen omdat je er iets van geleerd hebt. En ook dat de dingen die er van je gevraagd worden alleen maar van je gevraagd worden om te ontdekken of dit echt is wat je wil. En als dat zo is, dat je er dan in ontdekt hoe sterk je bent en dat je echt bergen kunt verzetten.

Je angsten overwinnen kun je op vele manieren doen. Soldier of Love is mijn route. Mijn opleiding. Dit is waar ik goed in ben en wat ik ook vandaag weer opnieuw claim als mijn ruimte. Net zolang als het nodig is. Mijn examen is in volle gang. En ik heb er zoveel lol in om te voelen dat ik alles kan creëren wat ik wil.