Onder de douche krijg ik vaak de beste ideeën. Zo ook vanochtend. Ik zag hoe simpel het eigenlijk is aan de hand van een stuk speelgoed waar we waarschijnlijk allemaal ooit wel mee gespeeld hebben. Ik wist niet hoe het heette dus heb het even opgezocht: het is een vormenstoof.
Een stuk speelgoed waarbij je vormpjes hebt en gaten in een houten doos. En waar je als kind de uitdaging krijgt om uit te zoeken welk vormpje in welk gat past. Die vormpjes dat zijn wij. En al onze frustraties op het gebied van liefde, werk, intimiteit, vriendschappen en relaties zijn pogingen om onszelf in gaten te stoppen waar we niet inpassen.
En of je nou president van een land bent en je het gevoel hebt dat er een stuk land van afgenomen is waarvan je meent dat je het terug te halen hebt of dat je het gevoel heb dat je liefde bent maar je steeds opnieuw ontdekt dat je nog niet naar buiten kan met je verhaal, het is steeds dezelfde ervaring. Frustratie is een harde routebeschrijving van dat het zo niet klopt en dat het anders moet.
Vanuit ons ego denken blijven we maar proberen. Blijven we maar tijd en energie stoppen in pogingen om iets voor elkaar te krijgen waar we onmogelijk ontspanning en plezier in gaan vinden. Omdat kiezen voor schaarse is wat we kennen. Omdat dat is wat onze ouders kenden. En onze grootouders en ik weet niet hoeveel generaties daarvoor.
Het kan zoveel makkelijker. We zien het alleen niet. We hebben nooit geleerd om op die manier naar het leven en naar ons talent te kijken. We hebben nooit geleerd om op zoek te gaan naar de makkelijke weg ipv elke keer maar weer voor de schaarste van de afwijzing te kiezen en dat liefde te noemen. De les die onze blokkendoos van vroeger ons heeft geleerd lijken we allemaal weer te zijn vergeten. Omdat te weinig mensen ons hebben verteld hoe belangrijk het is om speelruimte te hebben.
Kiezen voor oorlog, voor over grenzen gaan heeft nog nooit een succesverhaal opgeleverd. Alle verhalen die we kennen gaan altijd over mensen die trouw blijven aan waar ze in geloven, ook als het moeilijk wordt. Het gekke is wel dat ze daar vaak een oorlog of een conflictsituatie voor nodig hadden. Als er ooit een moment is waarop de liefde aan ons vraagt of wij ook de held in ons eigen verhaal willen spelen dan voelt het voor mij als vandaag. Op deze nieuwe-maan dag.
Met de meeste mensen die op landelijke schaal een oorlog beginnen door over een grens heen te gaan loopt het meestal niet heel goed af. En ik kan alleen maar heel hard hopen dat dit dan een oorlog is die heel duidelijk het tegendeel bewijst. Dat de liefde een keer gelijk krijgt en een conflict ook een keer ergens goed voor is en verandering en verbinding brengt. Het zou zo logisch zijn. Het zou zo’n mooi voorbeeld en zo’n prachtige inspiratie zijn voor iedereen die zo de oorlog in zichzelf kan herkennen en daarmee ook de keuze voor liefde kan maken.
