Trauma zorgt ervoor dat je niet verder groeit. Het deel van jou dat getraumatiseerd is, blijft op emotioneel gebied zo oud als toen het gebeurde. Op dat gebied kun je niet leren of je verder ontwikkelen. Om de simpele reden dat je een bepaalde mate van veiligheid nodig hebt om te kunnen leren. Traumastukken kun je alleen maar helen door weer naar dat moment terug te gaan. Dat kun je zelf doen, door actief de hulp van iemand in te schakelen die je volledig vertrouwd en die je toe durft te laten op dat uitermate kwetsbare gebied. Maar het kan je ook gewoon gegeven worden door iets wat je op een dag ergens tegenkomt.

In om hulp vragen ben ik nog steeds klein. Ik ben daar niet succesvol in. Ik heb mijn leven lang altijd alles zelf gedaan. Heb altijd overal zelf een oplossing voor gevonden. Ik ben er nieuwsgierig en creatief genoeg in. Maar altijd alles zelf doen was niet een keuze. Het was een overlevingsstrategie. Eentje die me lang gediend heeft. Maar die ik niet kan gebruiken in wat ik de komende jaren ga doen. Dat kan ik niet alleen. En dat wil ik ook niet. En dus kreeg ik wat ik ook vandaag weer precies wat ik nodig had.

Want ik zag vanmiddag live beelden uit Zuid Afrika. Van een groep olifanten met een pas geboren kalfje ertussen. Een paar uur oud stond het nog te wiebelen op zijn of haar kleine grijze pootjes. Leren leven valt niet mee. En dus viel dat kalfje om. En ik zag met eigen ogen hoe de hele kudde onmiddellijk reageerde door dicht om het kalfje heen te gaan staan. Het bescherming te bieden. Waardoor het gelijk ook niet meer zichtbaar was voor de buitenwereld, afgeschermd door een enorme wirwar van grijs.

Een beeld dat iets bij me heelde. Iets wat te maken heeft met mijn gevoel van me niet veilig voelen. Ik realiseerde me dat ik mensen om me heen heb gemist die me beschermden toen ik omviel. Ik kon voelen hoe ik dat gemist heb. Ja, er waren altijd genoeg mensen, maar ik voelde me niet veilig genoeg bij ze om ze op dat stuk toe te laten. Door die beelden kon ik de leegte voelen, kon ik er contact mee maken. En was ik voor een moment ook even dat kalfje. Ik kon me even in dat dier verplaatsen. Ik kon de bescherming voelen die dat dier daar kreeg. Alsof ik een nieuw programma binnen kreeg via mijn download kanaal. Een programma waarmee ik mijn oude trauma ervaring kan overschrijven met deze nieuwe ervaring, Van me wel beschermd voelen. Van een volledig natuurlijke, traumavrije manier van iemand beschermen. Omdat je dat zelf zo geleerd hebt en je het zelf weer aan je eigen kinderen leert.

Heling komt altijd. Ook als je niet bewust bent van waar je trauma precies zit. Heling die me dan gegeven wordt in een beeld van zo’n groep olifanten. Mijn plaatsvervangende moeders. Olifantenmoeders die hun kennis van moeder op dochter steeds doorgeven. Olifantenmoeders met hun uitstekende geheugen. Olifantenmoeders die er waren toen ik ze nodig had. Logischer kan het bijna niet dat juist een beeld uit Zuid Afrika me dit brengt. Ik mag op een volwassen manier om hulp gaan vragen. Ik mag dat eindelijk gaan leren.