Ken je die consultancy bureau’s die aan changemanagement doen? Dat er dan een extern bedrijf binnen je organisatie allemaal interviews komt afnemen, dat ze dan een dik rapport achterlaten en je daarna nooit meer iets van ze hoort? En dat dan de ellende binnen het bedrijf pas echt begint, omdat er door die geplande veranderingen zoveel dingen gebeuren waar je van tevoren nooit over na had gedacht? Overspannen mensen, onzekerheid, stress en nog maar de vraag of het briljante plan wat door het bureau is achtergelaten echt wel zoveel verbetering brengt… In de veranderingsprocessen die ik binnen de organisaties waar ik heb gewerkt zag ik elke keer weer hetzelfde gebeuren.
Inmiddels snap ik wat meer van veranderingsprocessen en wat je daarvoor nodig hebt. En is het bovengenoemde scenario wel ongeveer mijn ergste nachtmerrie als het gaat over veranderingsprocessen. En iets waarvan ik me vandaag realiseer dat ik zelf ook heel lang een beetje op die manier heb gewerkt. Veel geschreven over hoe het anders moet, maar zelf niet de stabiliteit hebben om mensen ook daadwerkelijk in dat veranderingsproces te begeleiden. Om er te zijn als het moeilijk is of zwaar. Omdat ik nog teveel bij mezelf heb op te ruimen. Dat was elke keer weer een harde constatering. Omdat er toch iets inzit van ik ben nog niet waar ik zijn wil in mijn eigen groeiproces. En elke cel in mijn lijf wil niks liever dan dat punt bereiken. Maar ik ben ook superblij dat ik kennelijk mensen aantrek die haarfijn aanvoelen dat ik die stabiliteit nog niet kan bieden. En mijn agenda daardoor leeg blijft.
Langzaam voel ik dat daar verandering in aan het komen is. Lang heb ik dingen gedeeld waar wel de uitnodiging inzat tot verandering, maar ik deelde ze vanuit een gevoel van tekort, vanuit frustratie. Als ik mensen wil aanzetten tot het aangaan van een veranderingsproces in henzelf dan zal ik eerst zelf moeten laten zien dat het de moeite waard is om dat te doen. En voor mij betekent dat onder andere kunnen schrijven vanuit een gevoel van overvloed, vanuit een gevoel van verwondering over wat er is. En vanuit plezier, speelsheid en liefde. Omdat dat is wat ik zelf voel dat ik in mezelf heb veranderd door mijn eigen processen aan te gaan.
Pas als ik liefde ben, kan ik liefde schrijven. En pas als ik liefde schrijf ga ik het vertrouwen uitstralen dat ik er onvoorwaardelijk voor de ander kan zijn. Pas dan wil ik weer met veranderingsprocessen aan de slag. Tot die tijd vermaak ik me prima met andere dingen doen.
