Bijna volle maan, en ook mijn persoonlijke maantijd. Kan niet anders dan dat ik dan nog iets mag loslaten. En hoe grappig dat dan voor mij een computer is. Techniek is voor mij nog best een onbekend gebied. En ik ben er ook geen held mee. Maar deze computer, jee, hoeveel uren heb daar wel niet achter gezeten met iets waar ik tot op heden nog steeds iets mee heb: achtbaantjes bouwen!
Zo’n achtbaan ontwerpen is best wel een dingetje: zomaar een track en een paar bochten neerleggen werkt niet. Het publiek in dat spel is uiterst kritisch. En als ie te spannend is, of te saai, of dat je er teveel g-krachten in bouwt, dan stappen ze gewoon niet in. Ergens de goeie balans zien te vinden tussen de hoeveelheid kurketrekkers, loopings en horseshoes; tussen de spanning en ontspanning bleek (ook) in dat spel best wel een les om te leren. Die computer die ik daarvoor gebruikte is er echt nog eentje uit het stenen tijdperk; zo’n enorm grote zilveren kist. Die al best een paar verhuizingen heeft meegemaakt. Ik denk dat ik dat ding al zeker 20 jaar heb. En die ik toch elk jaar wel weer een paar keer aanzette op verloren uren om er mezelf even mee te vermaken.
Heerlijk die geluiden die dat spel produceerden van lachende poppetjes die blij waren met wat ze zagen, hoorden of voelden. Of misselijke, als ze weer eens teveel hadden gegeten, of groen en geel uit de achtbaan kwamen en dan toch weer opnieuw in de rij gingen staan omdat ze er nog een keertje in wilden. Dat park helemaal afmaken, alles op elkaar afstemmen. Van de beplanting, bomen struiken tot de kleding van de schoonmakers en andere medewerkers. Spelen met kleurtjes. Zorgen dat er om elke hoek van het fietsbaantje in Japanse stijl weer iets nieuws te zien viel. En dat de vleesetende planten in de T-Rex achtbaan dezelfde kleur hadden als de karretjes. Elke meter park iets interessants laten opleveren. Heerlijk vond ik het.
De cd waar het spel mee draait doet het niet meer. En kan ik ook nergens meer tweedehands vinden of downloaden. Ik heb vandaag de harde schijf uit die computer gehaald. Misschien is het tijd om er afscheid van te nemen. En misschien krijg ik het ooit weer draaiend. Ik zie het wel. Die harde schijf doe ik in ieder geval nooit meer weg. Prachtige herinnering aan zoveel lol hebben aan iets bouwen. De rest van die zilveren kist neemt alleen maar ruimte in die ik beter voor andere dingen kan gebruiken.
Ik besef me dat er nog iets te transformeren valt als ik die achtbaantjes in het echt wil gaan bouwen. Als ik een beleving wil neerzetten met de dingen die ik doe (en die we gaan doen) waarbij mensen echt elke keer iets nieuws ontdekken. En dat die ontdekkingsreis dan net spannend genoeg is zodat iedereen ook daarin toch elke keer opnieuw achteraan de rij aansluit. Dan komt in ieder geval deze ervaring ook weer van pas. 😉
Dus laat dit dan maar dat proces zijn. Laat het maar los, dan kan er iets nieuws ontstaan. En dat mag best een beetje zeer doen.
