En na drie jaar zoeken heb ik het voor mezelf eindelijk helder: ik wil een einde maken aan het gebrek aan openheid in onze communicatie rond het thema intimiteit. Een einde maken aan alle pijn en verdriet die zoveel mannen voelen als ze voor ze zoveelste keer ‘nee’ te horen krijgen, maar niet weggaan bij hun partner omdat je eigenlijk best bang bent voor het alleen zijn en alles wat je daarin tegenkomt. En een einde te maken aan die eeuwige controledrang van ons vrouwen om een soort van schijnveiligheid te creëren door jezelf klein te houden zodat je jouw talent niet meer de ruimte geeft.
Onze evolutie heeft ons geleerd dat anders om kunnen gaan met voorplanting dan dieren. De pil en andere geboortebeperkende middelen hebben veel vrouwen de mogelijkheid gegeven om zelf de controle te hebben over de vraag of en van wie je nakomelingen op de wereld wil zetten. Maar ik zie om me heen ook veel vrouwen die die controle te ver hebben doorgevoerd, waardoor ze hun speelsheid zijn verloren en het vermogen om .
Ik ben zelf de ergste control freak die er is, maar ik heb tegelijkertijd ook altijd gevoeld dat mijn vrijheid niet zit in het vasthouden daarvan, maar juist in het loslaten. Juist de momenten dat er iets kon ontstaan uit totale vrijheid zijn, als ik zo’n tien jaar terugkijk, de momenten waar ik toen echt blij van wordt en ik echt het gevoel had dat ik leefde. Er is zoveel verandert sinds die tijd.
En om die controledrang maar eens door te trekken naar de slaapkamer: ik zeg tegen mijn geliefde nooit nee als het gaat om ‘zin’. Iets dat ik heel bewust heb gedaan, als een stap om steeds meer weerstand in mezelf af te breken. En het is voor mij één van de belangrijkste communicatiemomenten geweest tussen ons. Ik laat niet meer iemand toe die ik niet volledig vertrouw en daardoor is alles wat ik door hem mag voelen en ervaren, elke keer waardevol en zo leerzaam (geweest) en heeft me zo geholpen om het leven makkelijker te maken, dat het voor mij heel logisch voelde om ook fysiek geen weerstand meer te willen voelen tegen de liefde van mijn partner(s).
Het was voor mij een van die momenten waarop ik weer extra besefte: dat is waar het om gaat en wat ik elke dag meer mag leren. Om op alle gebieden in mijn leven de controle los te laten en te leren leren van alles wat er op me afkomt. Hoe meer ik me kan afstemmen op waar ik verder mee kom, hoe makkelijker het wordt om mijn pad te lopen. Ik voel het steeds meer, de zekerheid en het diepe vertrouwen in mezelf om datgene te doen wat goed en niet goed voor me is.
En ook dat voelen wat er niet goed is, is zo belangrijk! Juist door die controle los te laten kan ik op mijn buikgevoel vertrouwen. En aanvoelen of iemand veilig voelt of niet, of ik ergens moet zijn op een bepaalde tijd, of dat ik iemand moet bellen. Een eigenschap die zoveel diersoorten nog hebben, (denk aan de olifanten die allemaal naar een hoger gelegen gebied waren vertrokken vlak voor de tsunami met kerst) maar die wij met ons hoofddenken zijn kwijtgeraakt.
Doordat ik geleerd heb te luisteren naar mezelf creëer ik voor mezelf een veiligheid die zo enorm krachtig voelt. Ik sta open voor degenen die veilig voelen en sluit me af als iemand zelf niet bereid is om kwetsbaar te zijn. En ik hou zoveel ruimte en tijd over om te doen waarvoor ik hier ben. En als je het hebt over vrouwen aan de macht, dan is dit de manier waarop controle zo enorm fijn voelt. Dat de enige controle die ik nodig heb die is om te kiezen met wie ik de lakens deel, waarmee ik mijn zakelijke tijd doorbreng en wie ik tot mijn vrienden wil rekenen. Dat ik alleen voor diegene kan kiezen waarvan ik echt voel dat ze volledig de moeite waard zijn om me helemaal aan te geven, in liefde, in vriendschap en in werk.
