Intuitie is een soort weten. Niet gebaseerd op enige feitenkennis, maar me wordt aangereikt door iets wat ik zelf omschrijf als datgene wat buiten de tijd is. En als mijn intuïtie en mijn logisch denkvermogen samen dezelfde conclusie trekken dan levert dat voor mij een waarheid op die ik niet kan ontkennen en waar ik volledig op kan vertrouwen.

So, let’s face it. De hoeveelheid mensen op onze planeet dreigen een serieus probleem te worden in de komende decennia. Nog maar 4 procent van al het gewicht van alle zoogdieren op aarde, van muizen tot blauwe vinvissen loopt in de vrije natuur rond. 4 procent. Ik schrik elke keer weer van dat getal. 30 procent van al dat gewicht zijn wij. En 60 procent wordt gevormd door het gewicht van alle dieren die wij fokken voor onze consumptie. Cijfers liegen niet. En dus grijpt de natuur in. Stuurt ons een waarschuwing. En hoe reageren wij daarop? Door een vaccin uit te gaan vinden waarmee we met ons ego toch weer denken de natuur de baas te zijn. Wij mensen die in de geschiedenis van onze aarde nog maar met komen kijken. Als de aarde een uur zou bestaan, dan tellen wij alleen mee in de laatste 3 seconden. Ik ben echt niet meer dan een speldeprik op deze planeet en jij ook.

Hoeveel ego moet je hebben om te denken dat wij als mensheid het op kunnen nemen tegen de natuur. Dat je de natuur kunt buitensluiten? Dat het lekker makkelijk is om te denken dat je zelf veilig bent en dat je het lot van onze aarde en hoe wij die achterlaten voor de generaties na ons. Mogen die dan het probleem oplossen en mogen jouw kinderen jouw problemen oplossen? Ook zo’n onderwerp waar mijn intuïtie en mijn logisch denkvermogen het volledig in met elkaar eens zijn. Dat er zoveel kinderen worden geboren vanuit de gedachte dat er dan in ieder geval één iemand is die van je houdt. Dat het te pijnlijk is om je eigen eenzaamheid aan te kijken en op te lossen en dat je er dus maar voor kiest om dat kind dat enorme gat op te laten vullen. Fijne taak heb je dan als kind.

In de keuze om me wel of niet te laten vaccineren ben ik maar eens naar het grotere geheel gaan kijken. Dingen net even iets zwart witter maken dan dat ze werkelijk zijn helpt mij vaak om dingen volledig helder te zien. Bill Gates heeft het woord vaccins al laten vallen in combinatie met het woord populatiegroei. Iets waar ik echt de rillingen van krijg. De reden waarom ik zo fel tegen dit virus ben is omdat dit vaccin als de eerste stap voelt in het proces van computers onze veiligheid laten bepalen. Je hoeft geen expert te zijn om te snappen dat de matrix dan echt redelijk dichtbij komt.

En natuurlijk ben je volledig vrij om te denken dat dit maar een onschuldig vaccin is. Maar om de vergelijking te maken met ‘mijn’ onderwerp seksualiteit maar eens te maken: je gaat niet vreemd op het moment dat je met iemand het bed in duikt, maar je gaat vreemd op het moment dat je iemand anders tegenkomt die je fantastisch vind en je besluit om dat niet aan je partner te vertellen. Zo zit het voor mij met dit virus ook.

Ik ben niet bang meer om dood te gaan. Sterker nog, ik ben er wel nieuwsgierig naar. Naar of het klopt wat ik denk te weten, dat we allemaal zo op zoek zijn naar de verbinding omdat dat is waar we vandaan kwamen en waar we weer naar teruggaan. En dat we kunnen ontdekken dat we niet eerst dood hoeven te gaan om die verbinding terug te vinden. Dat dat is waarom we hier zijn. Om onze eigen hemel op aarde te creëren.

Ik ben niet bang meer voor de mening van anderen; iedereen heeft zijn eigen proces en zijn eigen tempo. En het is helemaal goed als je een andere mening hebt en ben daar ook benieuwd naar. Ik vraag niemand om te geloven wat ik geloof.  Iemand iets opdringen heeft in onze westerse religie al zoveel mensen gevangen gezet en klein gehouden. Ik voel alleen een enorme drang om mijn woorden niet meer voor mezelf te houden en ik wil je uitnodigen om zelf eens na te denken over de keuzes die jij maakt: waarom maak je die keuzes en wat zijn de consequenties daarvan op de lange termijn. Als je daarover iets wil delen ben ik daar heel blij mee, dan kunnen we weer van elkaar leren.

Sprookjes bestaan. Die hemel op aarde komt er, daar stevenen we, dankzij de laatste schop onder onze kont die corona heet, regelrecht op af. De afslag naar de matrix hebben we gepasseerd en niet genomen. Maar sprookjes beginnen nooit met ze leefden nog lang en gelukkig. Sprookjes zitten vol met angst, verdriet, verlies, leugens en oneerlijkheid. Draken hebben zoveel vormen. Ik was vroeger als de dood voor de draak in het sprookjesbos van de Efteling, Maar sprookjes vertellen ons ook iets over hoe je met die draken om kunt gaan en dat de waarheid altijd weer boven water komt. En dat dan die eens zo grote gevaarlijke draak opeens je allerbeste vriend blijkt te zijn.

Vind de held in jezelf. Het is altijd het omschakelpunt in elk sprookje. Met een ze leefden nog lang en gelukkig er achteraan. Maar het is altijd pas het einde van het sprookje. Nooit het begin.