Stel dat alles nou de bedoeling is en gaat zoals het gaat? Als dat zo zou zijn hoef je je nergens meer zorgen om te maken, en mag je alle controle loslaten. Ik vind het een bemoedigende gedachte. En eentje waar ik blijer van wordt dat van het idee dat alles toeval is.

Voor wie mij die kant van mij misschien nog niet kent: ik ben een enorme controlfreak. Privé betekent dat dat ik het enorme leerzaam vind om te spelen met controle loslaten en me over te geven aan wat er gebeurt. Iets dat binnen de vier muren van mijn slaapkamer is begonnen, heb ik met hele kleine stapjes ook kunnen toepassen in mijn groeiproces van de vervulling van mijn eigen life purpose. Dat ‘plan’ wat het universum met mij heeft is en alles wat ik daarvoor te leren heb is, als ik terugkijk op alles wat ik achter me heb gelaten, volkomen logisch. Maar toen ik ertegenaan keek had ik totaal geen idee van het hoe, wat, waar en waarom.

En nu de aanleiding van deze blog: begin februari kwam er een opdracht voorbij waarmee ik me weer in een zakelijke omgeving mocht begeven. En waar het leek alsof dat een makkelijke klus zou zijn waarbij ik redelijk binnen mijn comfortzone kon acteren, bleek de realiteit me met een prachtige uitdaging te confronteren: ook in deze zakelijke omgeving mocht ik gaan leren om de controle los te laten. Binnen een project waar er nog heel veel niet geregeld was en een hoop last minute werd opgelost kon ik alleen maar aan mezelf toegeven dat ik niets anders doen dan daarin meegaan. En merken dat niemand moeilijk deed over de fouten die ik maakte, behalve ikzelf.  

Als ‘eigen baas’ vind ik fouten maken ontzettend leerzaam. En nu, in dit project, waar ik fouten maakte omdat ik dingen deed waar ik eigenlijk helemaal niet goed in was, maakte ik fouten en nam ik dat mezelf enorm kwalijk. Kwam er een enorm misplaats verantwoordelijkheid gevoel naar boven om alles naar me toe te trekken en op te lossen, ook als dat eigenlijk niet mijn verantwoordelijkheid was.

Ik ben ooit een paar weken overspannen geweest en ik herkende die eerste weken zo dat gevoel weer: het idee nergens controle over te hebben, dan nog harder gaan werken. Gelukkig voelde ik deze keer wel het verschil: met harder werken krijg ik niet nog meer controle. Iets anders werkt veel beter: toegeven dat ik nergens de controle over heb en als er zich een probleem voordoet, het dan pas oplossen. Het bespaarde me tonnen met energie en ik voelde me er tien keer beter onder.

En nu is mijn project achter de rug, en voelt het best wel raar om ’s ochtends geen concreet lijstje meer te hebben liggen over wat ik vandaag allemaal moet doen. Me laten leiden door wat er gebeurt, wat er op mijn pad komt en vertrouwen hebben. Ik voel me ‘on fire’ vandaag. En dat voelt heerlijk. Het zal zich allemaal wel ontvouwen als de tijd daar is.