Rupsen zijn er een kei in. Maar ja, die hebben makkelijk praten. Want als rups bouw je zonder er al te veel bij na te denken een cocon om je heen. En daarin veranderd dan zomaar alles inclusief je hoofd in een soort soep. In die cocon vergeet je dus dat je rups bent, als rupsen dat überhaupt kunnen denken. En je weet ook niet dat je uit die soep opnieuw wordt geboren. Als een prachtige vlinder.

Onze evolutie heeft ons een heel leuk cadeautje gegeven als het om veranderingsprocessen gaat: een hoofd en hersens. Om mee na te denken en mee te registeren wat er in je omgeving gebeurd en daarop te reageren. Een hoofd dat gewoon op je lijf blijft zitten als je in een veranderingsproces zit. En dat maakt dat je alles meemaakt. Dat elke verandering voelbaar is. In je lijf. Omdat veranderen zeer doet. Omdat overtuigingen op plekken gaan zitten waarvan je nooit had verwacht dat je daar nog eens pijn zou krijgen.

Of in je hoofd. Waar veranderingsprocessen je momenten kunt bezorgen waarop je jezelf aankijkt in de spiegel en je geen idee meer hebt over wie of wat je bent. Ook niet fijn. En dan is het ook nog zo dat die verandering, in je lijf en in je hoofd, toestaan nog eens de enige manier is om erdoorheen te komen.

Niet te doen eigenlijk. En toch moet het. Toch is het ook jouw opdracht als dat is waar je nu middenin zit. Toch worden we steeds dichter naar de rand gestuurd van een veranderingsproces waar we stapje voor stapje in de richting worden gestuurd van ons hoofd verliezen en vooral onze beperkende overtuigingen in hard tempo aan het verliezen zijn. Alles om ons te leren opnieuw te voelen en je eigen natuur toe te laten.

‘Are you out of your mind?’ is dan ook een compliment wat ik je graag geef vandaag. Deze pijn gaat over. Als je maar blijft ademhalen. Je bent niet gek. En je wordt het ook niet. Dit doodgaan is niet het einde. Het is slechts het begin. Van doen wat je nooit kon. en daar dan weer enorm van genieten, omdat je zo goed weet hoe het was om het niet te kunnen.