Je doelgroep bepalen is niet echt mijn ding. Ik geloof veel meer in dat je vanuit een natuurlijke staat van zijn vanzelf de mensen aantrekt waar je mee mag werken. En dat is langzaam aan het gebeuren. Ik ben aan het proefdraaien en ben weer dingen aan het doen die als werk voelen. En in wat ik aantrek zijn de thema’s dood en bdsm wel de duidelijkste gemene deler. De donkerste gebieden van het leven zijn de gebieden waar ik licht breng. Een heel mooie taak.

Een andere gemeenschappelijke deler is ook dat er vaak niet echt is aanwijsbaars is gebeurd in jouw jeugd. Maar dat het gedoe met relaties vooral voortkomen uit wat er vroeger niet was en wat je nooit geleerd hebt. Iets waardoor je niet weet hoe het anders kan. En je daar soms pas achter komt als iemand anders iets bij je aanraakt dat vertrouwen heet en wat volledig nieuw voelt.

Mijn doelgroep zijn ook mensen die net als ik niet zijn opgegroeid met spiritualiteit. Maar die wel aan het ontdekken zijn dat spiritualiteit je enorm veel tools kan geven die je kunnen helpen op je weg van heling. En het zijn allemaal mensen waarvan ik weet dat ze niet alleen voor zichzelf helen. Dat je helingsproces tegelijkertijd een opleidingstraject is waarin je leert om er met jouw ervaringen voor anderen te kunnen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt.

Langzaam kan ik ook zien dat de mensen waar ik mee mag samenwerken qua levenstijl op mij lijken. Ik leef namelijk helemaal niet op een manier die veel mensen bewust noemen. Ik geloof bijvoorbeeld niet in minder vliegen. Ik geloof in dat er een aantal mensen een keer goed op hun donder moeten krijgen omdat er niet meer tijd en energie gestoken wordt in schonere manieren van vliegen ontwikkelen. Want dat kan allang. We doen het alleen niet omdat er allerlei gevaarlijke machtspelletjes gaande zijn over olie.

Ik ben ook niet iemand die supergezond eet. Ik ervaar zelf dat het je hoofd soms rust geeft om toe te geven aan slecht eten, aan koffie, of aan een goed biertje. En dat ik die rust in mijn hoofd soms harder nodig heb/had dan mijn lijf alleen maar gezonde dingen voeren. En ik geloof er ook niet in omdat dit lijf de enige tool is die ik heb om de bagger die er in mijn rugzak zit te verteren. En ik een route gekozen heb die me heeft laten zien hoe ik die rugzak kon leegmaken.

Want het kan ook anders. Je kunt die rugzak ook nooit openmaken. Je kunt hem zo goed dichtknopen en je kunt je leven zo inrichten dat er nooit iemand zo dicht bij je in de buurt komt dat die rugzak open gaat. Ik kan er soms weleens positief jaloers op zijn als je dat kunt. Omdat je het dan misschien wel makkelijk er hebt. Maar het is niet mijn route. Want ik wil mensen kunnen aanraken. Ik wil ze dichtbij hebben. Ik wil mensen naast me, boven me, onder of me kunnen voelen. En dus heb ik maar 1 keuze: ik moet door de bagger heen. Ik moet het opruimen.

Ik eet ook niet vegetarisch. Of veganistisch. Ik heb een hoop calorieën nodig om te doen wat ik moet doen. En zeker de laatste weken heb ik soms wel 4 of 5 keer op een dag gegeten. Ik had echt krachtvoer nodig. Vlees ook. En ja, ik ben het volledig met je eens als je zegt dat wij dieren niet goed behandelen. Maar ik vind het ook fijn om ergens een streep te mogen trekken. Om te zeggen dat het niet mijn taak is om de vleesindustrie te veranderen. Ik heb andere dingen te doen.

Ik kan alleen maar helen door van dit lijf te vragen om van de grootste bagger toch nog brandstof te maken. Om van mijn eigen gedoe een schat te maken. En dat kan ik gelukkig. Omdat ik een sterk lijf heb waar ik goed naar kan luisteren. Een lijf dat me niet in de steek laat en een stel hersenen waardoor ik mezelf, wat er gaande is en wat ik tegenkom kan ontleden tot wat het echt is met de hulp die me daarvoor geboren wordt. Ook iets wat mijn doelgroep kenmerkt.

Ik was ooit dol op zoet. En dat is weg. Bagger verteren als het om voeding gaat kan straks misschien wel weer. Of misschien heb ik er nooit meer zin in. Het is alletwee goed. Ik ben voor nu blij dat de behoefte aan iets om me zoet te houden weg is. Omdat ik wel voel dat dat wel om meer gaat dan alleen over voeding. Ik hoef niet meer zoet te zijn. En mijn ware ik komt langzaam tevoorschijn.

Daar staat tegenover dat emotionele bagger eigenlijk niet bestaat. Emotionele bagger ziet of voelt alleen zo omdat er ooit iets is weg gestopt in een veel te kleine ruimte. Met de bedoeling om er nooit meer aan te komen. Maar dat is toch gebeurd. Iets in jou heeft ervoor gezorgd dat je op zoek bent gegaan naar wat jou helpt om te helen.

En nu lees je dit. En daarmee heb je een volgende stap gezet in dat wat jij hebt weg gestopt terug te laten keren naar zijn originele vorm zodat het jouw brandstof kan worden ipv je ballast. Gefeliciteerd daarmee. Als je benieuwd bent naar wat de volgende stap kan zijn hoor ik graag van je.